In hiërarchische organisaties werken mannen onderling beter samen dan vrouwen (hier voetbalsters van PSV/FCE)

In hiërarchische structuren werken mannen, door de ‘rangen’ heen, beter met elkaar samen dan vrouwen. Mannen worden geacht de strijd aan te gaan en vrouwen koesteren de relaties, zo is de vrij breed aangehangen opvatting. Onderzoek van de universiteit van Montréal en de Harvard-universiteit lijkt er op te wijzen dat dat een fabeltje is.
Als het om gelijke ‘rang’ gaat, bijvoorbeeld hoogleraren onder elkaar, dan is er niet zo veel verschil tussen mannen en vrouwen. “We wilden onderzoeken”, zegt Richard Wrangham van de Canadese universiteit van Montréal, “of mannen beter onderling samenwerken dan vrouwen. De volkswijsheid is dat vrouwen makkelijker samenwerken, maar als je naar sport of het naar het leger kijkt, dan lijkt het er op dat mannen in bepaalde opzichten beter met elkaar samenwerken.” De onderzoekers namen ook mee wat er gebeurde als er verschillen in rangen en standen meespeelden.
Ze onderzochten daartoe samenwerkingsverbanden bij 50 academische psychologische instituten in Canada en de VS bij het schrijven van wetenschappelijke artikelen. Joyce Benenson van Harvard kreeg het idee dat te onderzoeken tijdens een studie naar kinderen. “Ik zag toen dat jongens meestal in groepjes werkten terwijl meisjes meer een-op-een-relaties hadden. Het zou al bij baby’s van een half jaar zo zijn, maar het is duidelijk waarneembaar bij vijf- en zesjarigen.” Benenson vindt het opmerkelijk dat het chimpansees bijna net zo is. “Chimpanseemannetjes hebben meestal een ‘boezemvriend’ en ze strijden soms om dominantie, maar ze hebben ook een grotere, lossere groep van medestanders. Vrouwen hebben die neiging niet van nature en ook niet in de praktijk.”
Dat betekent niet dat vrouwen niet kunnen samenwerken. Vrouwen zouden egalitairder zijn, maar de keerzijde is dan dat samenwerkingsgeneigdheid onderling afneemt als er hiërarchie in het spel is. Dan gaat er kennelijk iets mis. Voor Wrangham zijn er nog heel wat vragen te beantwoorden. “Dit fenomeen is cultuuronafhankelijk en je ziet het al op jonge leeftijd. Dan lijkt het er op dat er een sterke biologische invloed is, maar ik zou niet durven beweren dat die ondoordringbaar is voor omgeving of cultuur.(…) Nu we die patronen herkennen is de vraag wat we er aan kunnen doen om die te verbeteren.”

Bron: Eurekalert