De elektronische microlabjes 200X vergroot (afb: Ruhr-universiteit)

Het lijkt een beetje op cellen, de labjes (‘lablets’) die onderzoekers van de Duitse Ruhr-universiteit hebben gemaakt. Ze zijn 140 bij 140 bij 60 µm, waar elektrische pulsjes zorgen voor de energie die nodig is voor de chemische reacties. Het is het idee dat ze op een dag zullen uitgroeien tot een evolutionair systeem. Wat de onderzoekers er precies mee willen is mij niet duidelijk. Ze hebben het over het beïnvloeden van hun omgeving of bewegen gedreven  door concentratieverschillen in hun waterige (neem ik aan) omgeving. 

Je zou kunnen denken aan microlabjes ter grootte van cellen, die helemaal zelfstandig hun werk doen, afhankelijk van de aanwezige stoffen in de omgeving. Dat is nu nog fictie. Onderzoeker John McCaskill werkt al jaren aan microscopisch kleine elektronische componenten. Hij doet dat nu in verband van een EU-project: microscopische, chemisch reactieve elektronische componenten. Dat onderzoek gaat om het met behulp van elektrische energie sturen van chemische reacties van binnenuit. McCaskill: “Stel je eens voor wat een scheikundige kon doen als ie zo klein was dat ie in de cel paste.” De labjes van McCaskill zijn in staat verschillende chemische reacties in waterige oplossingen te sturen, waarbij ze informatie vergaren uit hun omgeving. Ze zijn daartoe uitgerust met elektronica en microscopische elektroden. Die elektroden leveren de energie die nodig is om een chemische reactie aan te zwengelen. Verschillende voltages kunnen verschillende reacties in gang zetten. Welke is afhankelijk van de voorgeschiedenis en, bijvoorbeeld, de moleculen die in de omgeving van de ‘cel’ aanwezig zijn.
De energie voor de elektronische cel wordt geleverd door een supercondensator, waardoor de ‘cel’ 20 minuten op eigen kracht kan drijven. Opladen en herprogammering is mogelijk via een ‘slim’ oppervlak (wat dat dan ook moge wezen).
Bij het ontwerpen van de elektronische celletjes hebben de scheikundigen goed naar de natuur gekeken. De labjes zitten zo in elkaar dat ze hun ingeprogrammeerde ‘kennis’ kunnen overdragen aan andere ‘cellen’ via elektrische signalen. Het is het idee dat de labjes op enig moment in de ontwikkeling de handen in elkaar slaan en zo is soort elektronische (?) evolutie tot stand brengen

Bron: Science Daily