Het zal niet. De mens is niet alleen de laatste pakweg anderhalve eeuw slecht voor de aarde en omgeving, maar veel eerder. Er gaan redelijk goed gedocumenteerde verhalen dat de Homo sapiens bij zijn verovering van de wereld overal waar hijzij kwam de grote dieren als eerste verdwenen (lees onder meer de Reis der mensheid van Johannes Krause en Thomas Trappe), dus dan verbaast het (me=as) niet dat wolharige neushoorn verhinderde toegang te krijgen tot gunstige leefgebieden toen de aarde opwarmde na de laatste ijstijd en zo een pittig steentje hebben bijgedragen aan de verdwijning van die soort.
“Met behulp van computermodellen, fossielen en oud DNA hebben we 52 000 jaar geschiedenis van de wolharige neushoorn in heel Eurazië getraceerd met een resolutie die voorheen niet voor mogelijk werd gehouden”, zegt de verre van bescheiden hoofdauteur Damien Fordham van het milieuinstituut van de Universiteit van Adelaide.
“Hieruit bleek dat een combinatie van temperaturen en lage maar aanhoudende jacht door mensen er 30 000 jaar geleden voor zorgde dat de wolharige neushoorn zijn verspreidingsgebied zuidwaarts inkromp, waardoor hij aan het eind van de laatste ijstijd in een verspreide verzameling geïsoleerde en snel verslechterende habitats terechtkwam.”
“Toen de aarde ontdooide en de temperatuur steeg, waren populaties wolharige neushoorns niet in staat belangrijke nieuwe habitats in het noorden van Eurazië te koloniseren, waardoor onstabiel werden en instortten, wat hun uitsterven tot gevolg had.”

De wolharige neushoorn had een dikke behaarde huid en zwierf ooit rond op de gigantische steppen van Noord- en Midden-Eurazië, voordat hij ongeveer 10 000 jaar geleden uitstierf.

Rol mens

De ontdekking is in tegenspraak met eerder onderzoek waaruit zou zijn gebleken dat de mens geen rol speelde bij het uitsterven van de wolharige neushoorn. “De demografische reacties die we vonden, hadden een veel hogere resolutie dan die uit eerdere genetische studies”, zegt medeonderzoekster Eline Lorenzen van de Universiteit van Kopenhagen. “Hierdoor konden we belangrijke interacties tussen wolharige neushoorns en mensen vaststellen en vaststellen hoe deze in ruimte en tijd veranderden. Een van deze grotendeels over het hoofd geziene wisselwerkingen was de aanhoudend geringe jacht door mensen.”

Ook tegenwoordig is de mens een soortgelijke bedreiging voor zijn omgeving. Populaties van grote dieren zijn in gefragmenteerde en weinig geschikte leefgebieden terechtgekomen als gevolg van overbejaging en veranderingen van het landgebruik door de mens.
In het late Pleistoceen zo’n 2,5 miljoen jaar geleden waren er 61 soorten grote landherbivoren met een gewicht van meer dan een ton. Nu zijn er nog maar acht. Vijf van die overgebleven soorten zijn neushoorns.

“Onze bevindingen laten zien hoe klimaatverandering en menselijke activiteiten kunnen leiden tot het uitsterven van megafauna”, zegt medeonderzoeker David Nogues-Bravo van de Universiteit van Kopenhagen.

Bron: Science Daily