Dit zouden zenuwcellen zijn die op koolstofnanobuisjes groeien (afb: Rossana Rauti)

Zenuwweefsel van het centrale zenuwstelsel (hersens, ruggenmerg) herstelt nauwelijks tot niet, terwijl in het perifere zenuwstelsel (de verbinding met de rest van het lichaam) daar geen problemen mee heeft. Al tientallen jaren worden er pogingen in het werk gesteld om daar een mouw aan te passen, maar een doorslaand succes is dat, voor zover ik weet, tot op heden niet geworden. Nu schijnen onderzoekers rond Laura Ballerini van, onder meer, de internationale hogeschool in Triëst (SISSA) enig succes behaald te hebben met koolstofnanobuisjes.
Via een vernettingsprocédé zouden koolstofnanobuisjes fungeren als ‘behulpzaam’ substraat voor de hergroei van beschadigde zenuwcellen. “Al vele jaren werken we aan de chemische reactiviteit van koolstofnanobuisjes”, zegt medeonderzoeker Maurizio Prato van de universiteit van Triëst. “Dankzij die ervaring konden we die buisjes vernetten dat wil zeggen dat ze zich met elkaar verbinden via chemische reacties. We ontdekten dat deze procedure dat materiaal interessante eigenschappen geeft. Zo organiseert het materiaal zichzelf op eens stabiele manier in een bepaalde vorm die we kozen, bijvoorbeeld een weefsel waarin zenuwcellen worden geplaatst of rond elektroden.”
“Uit eerder onderzoek wisten we dat zenuwcellen goed op nanobuisjes groeien. Die kunnen dus gebruikt worden als ondergrond bij het herstel van zenuwweefsel. Dat proces moet natuurlijk niet verstoord worden door die chemische verandering (=vernetting; as). Wellicht verandert daardoor wel de wisselwerking. Dat moeten we nog bekijken.”

Biosynthese

Volgens Ballerini is dat chemische proces van immens belang doordat daarmee de activiteit van de neuronen is te sturen, dat wil zeggen de groei, hechting en overleving van die cellen. “Die materialen kunnen ook de communicatie tussen de zenuwcellen sturen. Het ’tapijt’ van vernette nanobuisjes wisselwerkt intensief met de neuronen.” Die wisselwerking hangt af van de mate van vernetting. Hoe minder die buisjes met elkaar verbonden zijn hoe beter de neuronen op dat ’tapijt’ groeien. Je hebt, is het idee, dus een instrument in handen om die groei te stimuleren en sturen.
Ik vind het allemaal best, maar ik wil natuurlijk bewijzen zien. Ik geloof al zijn leven dat zenuwcellen in kweken ‘welwillend’ zijn, maar hoe moet ik me dat voorstellen in de praktijk? Wordt het ruggenmerg van een dwarslaesiepatiënt (gevolg van beschadiging van het ruggenmerg) dan volgepropt met licht vernette nanobuisjes? Voorlopig moeten we dat nog maar afwachten.

Bron: EurekAlert