Hij ziet er een beetje uit als een sluiting voor een plastic zakje, die nieuwe mikrorobot van het Duitse Max Planckinstituut. Het dingetje is een halve mm groot en kan door de menselijke aderen zwemmen. Inderdaad zwemmen, want het robotje beweegt zich voort met een beweging die is afgekeken van de voortbeweging van mosselen. Het robotje is bedacht voor allerlei toepassingen in het lichaam, zoals het afleveren van geneesmiddelen tot het meten van diverse bestanddelen in het bloed.
Mikrozwemmers kunnen voor allerlei biomedische doeleinden worden ingezet, maar het probleem is dat de meeste biologische vloeistoffen geen Newtonse vloeistoffen zijn. Hun viscositeit verandert met de belasting: een snelle beweger ondervindt onevenredig grotere weerstand dan een trage. Het is lastige om robotjes te maken voor dit soort vloeistoffen. Tot nu werd een soort spiraalvormige schroef als de oplossing gezien, gebaseerd op voortbewegingsorganen van bacteriën, maar die zijn vrij ingewikkeld. Het door Peer Fischer en medewerkers voorgestelde robotje zou simpel te maken zijn. Zoals gezegd lijkt het ding op een sluiting van een plastic zakje, maar de onderzoekers hebben kennelijk goed naar de mossel (of eigenlijk is het de mantel ook wel kantmossel genoemd) gekeken: na een snelle sluitbeweging volgt een langzaam openen (het heeft veel weg van de schoolslag). De onderzoekers laten aan de hand van een video zien dat die beweging veel meer voortgang bengt dan het even snel spreiden en sluiten (dat weet toch iedere zwemmer?). In een Newtonse vloeistof als water schiet de mikromossel niks op. De mikromossels zijn voorzien van magneetjes om ze met behulp van een extern magneetveld te kunnen sturen.
Ik zit nu even met een paar probleempjes: waarom moet zo’n dingetje een aandrijving hebben? Bloed stroomt en neemt dat dingetje gewoon mee, net als al die bloedlichaampjes. Fischer stelt dat het robotje ook gebruikt zou kunnen worden in lichaamsvloeistoffen zonder stroming zoals die zich in het oog e.d. bevinden. De onderzoekers hebben hun gelijk bewezen in hyaluronan (ook wel hyaluronzuur of hyaluronaat genoemd), een vloeistof die zich op verschillende plekken in het lichaam bevindt zoals de oogbol.

Bron: der Spiegel