Michael Moore (afb: WikiMedia Commons)
Michael Moore, tot nu toe opkomend voor de zwakken, heeft zich, zo lijkt het, gekeerd tegen de groene maffia in zijn jongste film Planet of the humans, die op YouTube al bijna zevenmiljoen keer is bekeken. In het Engelse blad the Guardian vraagt de Britse zoöloog en schrijver George Monbiot zich af hoe het zover heeft kunnen komen dat Moore de held is geworden van de klimaatveranderingontkenners en extreem rechts, zonder daar een antwoord op te geven. Wel geeft Monbiot aan wat er allemaal niet deugt aan de film van Moore.De klimaatverandering wordt in de door Jeff Gibbs geregisseerde film niet ontkend, maar zou al lang ontkrachte mythes nieuw leven inblazen, aldus Monbiot, dezelfde technieken die de olieindustrie jarenlang heeft gepraktiseerd.
De groene maffia zou de wereld veel schade toebrengen om een paar oplichters te verrijken. Zo keert Moore zich in de film tegen het verbranden van biomassa of de productie van biobrandstoffen als hernieuwbare energiebron. Hij stelt maar een lid van de groene maffia bereid te hebben gevonden zich tegen dat idee te keren, maar volgens Monbiot (en ook volgens as) is dat je reinste flauwekul. Iedere groene van enige naam is verklaard tegenstander van die benadering.
De film meldt ook onzin over hernieuwbare bronnen zoals wind- en zonne-energie. Die zouden meer fossiele brandstoffen nodig maken dan dat ze voorkomen. “Je zou beter die fossiele brandstoffen meteen kunnen verbranden”, wordt in de film gezegd.
Dat is grote lulkoek. Gemiddeld levert een zonnepaneel 26 eenheden zonne-energie op voor elke eenheid fossiele energie die dat paneel heeft gevergd. Voor windenergie zijn dat zelfs 44 eenheden voor een eenheid fossiele energie.
Moore beweert ook dat je het verbruik aan fossiele brandstoffen niet kunt verminderen door hernieuwbare bronnen: steenkool wordt volgens hem simpelweg vervangen door aardgas. Ook dat is onzin. In het derde kwartaal leverden hernieuwbare bronnen in het Verenigd Koninkrijk voor het eerst meer stroom dan alle fossiel gestookte centrales bij elkaar.
Sinds 2010 is de hoeveelheid fossiele brandstof die in het VK wordt gebruikt voor energieopwekking gehalveerd. De overheid voorspelt dat over vijf jaar ongeveer de helft van de elektrische energie afkomstig is van hernieuwbare bronnen, terwijl het aandeel van aardgas met nog eens 40% zakt, stelt Monbiot. Duitsland zou een grote installatie bouwen voor de import van aardgas uit de VS. Volgens Monbiot bestaat zo’n installatie helemaal niet. Het plaatje dat gefilmd is komt uit Turkije.
Giften van de olieindustrie
Natuur- en milieuorganisaties zouden gemene zaak maken met de olieindustrie. Dat gebeurt inderdaad, stelt Monbiot, en hij spreekt er schande van. In plaats van de schuld daar te leggen waar die hoort, zegt Monbiot, vergrijpen Moore en Gibbs zich aan milieuactivist en medeoprichter van 350.org Bill McKibben. Die neemt geen geld aan voor zijn campagnes. McKibben wordt nu nog vaker aangevallen en bedreigd dan het geval was voor de film verscheen.
De film levert slechts een oplossing voor onze problemen: inkrimping van de wereldbevolking. Het is natuurlijk een probleem dat de wereldbevolking maar blijft stijgen, maar volgens Monbiot is het echte probleem dat de consumptie harder stijgt dan de wereldbevolking (3% per jaar tegen 1%). Juist in gebieden in de wereld waar de bevolkingstoename gering is stijgt het verbruik het meest, betoogt hij. In landen met de grootste bevolkingstoename is de consumptie erg laag.
Met andere woorden: het gaat niet om de groeiende wereldbevolking maar om andere zaken. Het gaat om ongelijkheid, macht van weinigen, om kapitalisme, stelt Monbiot. Hij is heftig teleurgesteld in Moore (en regisseur Gibbs), maar hij geeft geen antwoord op de vraag waarmee zijn artikel in the Guardian begint: Hoe heeft het zover kunnen komen met Moore? Is het een idee het aan Moore te vragen?
Ik heb de film eens bekeken. Er wordt inderdaad een scheef beeld gegeven en dan nog vooral geënt op wat er in de VS gebeurt, maar ik zie ook een ander verhaal waarin Moore en Gibbs wijzen op de vernietigende manier waarop we met de aarde omgaan, naar het overdadige leven in de rijke landen en naar de pest van het kapitalisme. Ze wijzen niet alleen op de overbevolking. Misschien moet Moore de film nog eens overdoen, want ik ben er van overtuigd dat zijn hart op de goede plaats zit.
Bron: the Guardian