Het idee is natuurlijk geweldig: zonne-energie vangen moleculen. Die energie kan je dan weer ’terugkrijgen’ door die moleculen (weer) van vorm te laten veranderen. Briljant. Mogens Brøndsted Nielsen van de universiteit van Kopenhagen had wel wat kandidaten, maar het probleem was dat moleculen hun energie maar kort vasthouden. Student Anders Bo Korv heeft nou een verbinding gemaakt, voor fijnproever: een variant op dihydroazuleen-vinylpentafulveen (DHA-VPF), die de energie wel honderd jaar kan opslaan. Klein minpuntje is dat die verbinding zijn energie niet zo makkelijk weer afgeeft.

Brønsted was bezig moleculen te vinden die, door van vorm te veranderen, zonne-energie in aanzienlijke hoeveelheden kunnen opslaan en die die ook weer, op commando, afgeven. Het leek echter een natuurwet: als de opnamecapaciteit groter was, dan bleek de opslagtijd korter te worden en omgekeerd. De groep werkte met het DHA-VPF-systeem. Brønsted kwam niet verder. Korv bleek een scheikundig genie. “Anders slaagde er in een molecuul te maken  met een grotere opslagcapaciteit, dat zijn vorm wel 100 jaar kan vasthouden. Ons enige probleem is alleen hoe we de energie weer terugkrijgen. Dat molecuul wil niet meer van vorm veranderen.” Brønsted schijnt daar niet mee te zitten: “We weten nu welke pad we moeten nemen om succes te hebben.”
De ‘wondermoleculen’ slaan niet alleen zonne-energie op, maar zijn ook niet giftig. “Bij het opslaan van zonne-energie is onze grootste concurrent de lithium-ionbatterij”, zegt Korv. “Lithium is giftig. Mijn molecuul veroorzaakt geen kooldioxide of andere bestanddelen tijdens zijn werk. Het is zonlicht er in en stroom er uit. En als het molecuul ontleedt dan ontstaat er een kleurstof die je ook in bloemen vindt.” Da’s mooi, maar zorg nu maar eerst dat je het ‘knopje’ vindt waarmee je je molecuul kan besturen.

Bron: Eurekalert