Het is heel vreemd, maar ik kan het desbetreffende persbericht niet meer terugvinden. Wat ik in de vluggigheid ervan begrepen had was dat kunstmatige intelligentie ons zou kunnen bijstaan in een steeds complexere wereld. Huh, dacht ik toen, en vergroot dat ki-systeem vervolgens die complexiteit niet nog verder en maakt onze wereld nog on(be)grijpbaarder?
Even later las ik een aankondiging van een berichtje in De Standaard, dat ik helaas (geen abonnee) zelf niet kan lezen:
“En als we het nu eens versimpelen?
Hoewel ‘minder’ vaak beter is, lossen we problemen meestal op door dingen toe te voegen. Opeenstapelen ligt ons beter dan vereenvoudigen.

Senne Starckx”

Verrek dacht ik, ik ben altijd erg traag van gedachte, dat is precies wat wij ‘slimme’ mensen altijd doen. Als ik dat lees moet ik altijd aan het verhaaltje denken dat ik vele jaren geleden hoorde (ergens eind jaren 80). Het ging over het schrijfgerei van Amerikaanse astronauten en Russische ruimtevaarders. De Amerikanen lieten heel trots een speciaal ontwikkelde pen zien die was ontwikkeld voor gebruik in ruimtes met een lage luchtdruk. Ze vroegen de Russen hoe zij dat probleem hadden opgelost. Die zeiden dat ze daarvoor een potloodje gebruikten. Waarom zou je het makkelijk doen als het moeilijk kan?

Dat mechanisme zien we ook weer bij de corona’crisis’ en de klimaatverandering. In plaats van simpel de dingen aan te pakken die het verschil maken gaan wij mensen aan van alles morrelen. Klimaatoplossingen liggen erg voor het grijpen (afrekenen met fossiel en anders eten) maar zijn niet erg populair, dus bedenken we ingewikkelde technische ‘oplossingen’ om de broeikasgasuitstoot te verminderen. Dat is zoiets als op je reet blijven zitten en hopen dat je toch slanker kan worden door het slikken van pillen… De mens, hijzij leert het nooit en is daarmee een gevaarlijke diersoort voor zijn medeorganismen op aarde.