Rijstbouw is arbeidsintensief

De westerse cultuur zou individualistisch en analytisch zijn, de Aziatische meer op de gemeenschap gericht. Onderzoekers denken dat dat aan het voedsel ligt: rijst versus tarwe; de zogeheten rijsttheorie. Dat onderscheid zou al in China zijn waar te nemen: de ’tarwemensen’ in het noorden schijnen anders te denken dan de rijstmensen in het zuiden.

Thomas Talhelm van de universiteit van Virginia (VS) heeft jaren in China gewoond, zowel in het noorden als in het zuiden. De Jangtsekiang schijnt een soort mentale grens te vormen. Dat is toevallig ook de grens in overheersende graansoort in het dagelijks menu: rijst tegenover tarwe.
Talhelm probeerde te achterhalen of het verschil in mentaliteit (analytisch en individualistisch tegenover gemeenschapszin) inderdaad iets met de voeding te maken heeft. Hij en zijn medewerkers ondervroegen 1200 Chinezen boven en 1200 beneden de Jangtse-‘grens’. De uitkomsten onderschreven de vermoedens. De inwoners van Noord-China hadden meer een westerse mentaliteit die in het zuiden een Aziatische. Dat onderscheid zou te verklaren zijn door de rijsttheorie. Het verbouwen van rijst vereist ook meer gemeenschapszin, is dan het verhaal. Er moeten kostbare irrigatiesystemen worden aangelegd en onderhouden en ook het verbouwen zelf is veel arbeidsintensiever dan de verbouwing van tarwe, dus zal er altijd hulp nodig zijn van anderen. Daardoor zou in de rijstgebieden de gemeenschapszin zijn bevorderd en de hele ‘rijstmaatschappij’ hebben doordrenkt. Bij de verbouw van tarwe is dat allemaal niet nodig, aldus die theorie. Dat zou de individualistische instelling van de noorderlingen verklaren. Talhelm: “Het ziet er naar uit dat oude landbouwgewoontes nog altijd invloed hebben op de moderen mensen.”

Bron: bdw