Nog steeds is onduidelijk of de plaques (bruin) oorzaak of gevolg van de ziekte zijn

Anderhalve maand geleden stond er in weblog een verhaaltje over Zweedse onderzoekers die op antilichamen lijkende eiwitten hadden ontworpen die succesvol waren bij muizen met ‘menselijke’ Alzheimer. Nu blijken Koreaanse wetenschappers er in geslaagd te zijn om de amyloïdeplaques die kenmerkend zijn voor die aftakelingsziekte te verminderen. De plaques worden afgebroken in onschuldige brokstukken (monomeren). Ook de Koreanen hebben dat vooralsnog alleen laten zien bij muizen. Het ‘wondermiddel’ is EPPS (voor liefhebbers: 4-(2-hydroxyethyl)-1-piperazinepropaansulfonzuur). Hoe dat in zijn werk gaat is duister.
Er is geen kruid gewassen tegen de ziekte van Alzheimer. Pappen en nathouden is eigenlijk wat behandelaars nu nog kunnen doen. Allerwegen melden onderzoekers, net als bij die andere ‘populaire’ ziekte kanker, dat er middelen of mogelijkheden zijn gevonden de kwaal te keren, maar nog geen van die ‘succesvolle’ middelen of mogelijkheden is in de praktijk gebracht (voor zover mijn kennis strekt). De wetenschap is er zelfs nog niet uit of die vermaledijde beta-amyloïdeplaques de oorzaak of het gevolg van de ziekte zijn. Hier en daar wordt ook verondersteld dat dé ziekte van Alzheimer niet bestaat, maar, net als kanker, een verzamelnaam is voor een aantal ziektes.
Er worden al kandidaatmedicijnen beproefd die de plaquevorming tegengaan, maar dan gaat het meestal om vroegste stadia van de ziekte, niet om ‘volwassen’ Alzheimer.
De proefmuizen met Alzheimerplaques in hun koppies kregen twee weken water met EPPS te drinken. Vervolgens werden ze drie maanden in de gaten gehouden hoe ze zich ontwikkelden. Een controlegroep kreeg water zonder EPPS.
De EPPS-muisjes scoorden beter qua geheugen en vernuft dan de watermuisjes. We praten dan over het al of niet de weg kunnen vinden in een doolhof. Ze hadden ook minder amyloïde-eiwitklonteringen in hun hersens aan het eind van de proef in vergelijking met het begin. Dus kennelijk zorgde EPPS ervoor dat de klonteringen werden afgebroken.
De reacties zijn, zoals het hoort, voorzichtig. Dementieonderzoeker Tom Dening van de universiteit van Nottingham noemt het interessant onderzoek vanuit klinisch oogpunt. “We weten echter nog steeds niet of het verwijderen van de plaques bij mensen helpt. Mogelijk is de plaquevorming al te ver in het hele ziekteproces dat verwijdering nog effect heeft. We weten ook niet of dit onderzoek leidt tot een bruikbaar middel dat te gebruiken is in klinische proeven.” Kortom: er is nog heel wat uit te zoeken voor zelfs maar het vermoeden van een Alzheimermedicijn kan worden geopperd.

Bron: BBC