Droonbijtje bij bloem

Waarschijnlijk heeft iemand bedacht: bijen sterven uit, daar moet een technische oplossing voor te vinden zijn. En eureka: een minidroon uitgerust met een plakkende gel op paardenharen om bestuiving mogelijk te maken. Koddig als het niet zo droevig was. En geloof het of niet, dit droonbijtje heeft een heuse publicatie opgeleverd in het blad Chem.

De gebruikte gel was een resultaat van een mislukte proef. Dat is dan wel weer aardig. In 2007 probeerde de Japanse scheikundige Eijiro Miyako van het AIST vloeistoffen te maken die als elektrische geleiders konden dienen. Een van die pogingen leverde een kleverige gel op. Jammer.
Nadat de gel tien jaar ergens in een potje had gestaan (zonder deksel), werd het (her)ontdekt tijdens een grote schoonmaak. Geïnspireerd door verhalen over stervende bijen en robotinsecten begon de onderzoeker te experimenteren of die gel ook stuifmeelkorrels oppakte.
De grote geleerde was verbaasd dat de gel nog steeds visceus was en niet ontleed. Normaal hebben gels, die voor een belangrijk deel uit water bestaan, geen lang ‘leven’. Hij deed proeven met mieren die de gel aan hun pootjes kregen gesmeerd, die door een ruimte met tulpen moesten wandelen. En, groot wonder, de gelmieren hadden meer stuifmeel aan hun pootjes dan de ongegelde mieren. De gel bleek ook een camouflage-effect te hebben die de namaakbij zou beschermen tegen roofinsecten.
Nu nog het droontje. Hij kwam uit op een dingetje van 100 dollar. Daar kan je, bleek, niet zo maar de gel op smeren en na veel inventief speurwerk kwamen de onderzoekers uit op paardenhaar. En ziet de robotbijtjes deden het net echt. Probleem bij opgelost of toch niet? O ja, het droonbijtje maakt geen honing.

Bron: Science Daily