Dit is een beetje het idee van de met L–fenylaniline bedekte nanokiezeltjes (afb: NTU)
Onderzoekers in Singapore zouden een nieuwe methode gevonden hebben om specifiek kankercellen te doden: nano-pPAAM. Het gaat om nanodeeltjes die overdekt zijn met voor de kankercellen essentiële aminozuren. Die deeltjes zouden kankercellen van binnenuit aanzetten tot apoptose (celdood), zonder dat daar medicijnen, in de algemeen gebruikte zin van het woord, aan te pas zouden komen.
Kankercellen woekeren. Ze groeien en delen ongeremd. Het genoom van een kankercel raakt ook gemuteerd. Die mutaties veranderen, onder veel meer, de stofwisseling van de (kanker)cel. Voor die snelle groei en vermenigvuldiging heeft de kankercel bepaalde aminozuren nodig. Veel kankercellen maken gebruik van het transporteiwit LAT-1 om die essentiële aminozuren de cel binnen te halen.
De onderzoekers maakten een poreus kiezelbolletje van zo’n 30 nm, waarop L-fenylanilines werden geplakt. Die werden (dus) met bolletje en al door het membraan de cel ingeloodst. Ontdaan van de L-fenylanilines wil de kankercel dat poreuze bolletje weer kwijt, maar dat bolletje door zijn poreuze structuur het vermogen tot het genereren van oxidatieve stress. Dat zou dan het einde van de kankercel inleiden.
Mooie theorie, maar de onderzoekers moesten eerst bewijzen dat die paardjes van Troje nog werkten ook. Dat gebeurt dan eerst met kankercellen en vervolgens in proefdieren, meestal muisjes. Een kweek van borstkankercellen werd op agar-agar gezet. Na 24 uur worden die kankercellenn dan rond. Vervolgens werden de ‘dodelijke’ bolletjes op die ronde kankercellen losgelaten. Slechts 40% legde het loodje, terwijl bij andere vormen van kankercellen de ‘score’ uit kwam op 80%.
Muisjes
Vervolgens werd nano-pPAAM uitgeprobeerd bij muisjes die kankercellen geïmplanteerd hadden gekregen. De onderzoekers maten de omvang van het kankergezwel vijf, zes, zeven en viertien dagen na het injecteren van de bekelede nanobolletjes. Het bleek dat die in staat waren het gezwel te beperken tot 300 mm3, terwijl het gezwel bij de controlegroep was gegroeid tot 1200 mm3. Dat is een aardig resultaat, maar het gezwel verdwijnt niet.
Wie weet levert dit onderzoek wat op. Voorlopig zal nog wel het een en andere onderzocht moeten worden om de veiligheid en bruikbaarheid van de methode aan te tonen. De met nano-pPAAM ingeënte ‘kankerpatiëntjes’ veranderden niet van gewicht of gedrag, maar om bij mensen te mogen worden toegepast is er meer zekerheid nodig over veiligheid en bruikbaarheid. De onderzoekers Nanjang TU willen de specificiteit van de nanodeeltjes nog vergroten. We horen het graag. Het klinkt veelbelovend (maar, helaas, is dat vaker met kankertherapieën in wording).
Bron: Futura-Sciences
<