Mensen zijn rare wezens. Nou zou weer zijn gebleken dat de meeste mensen meer moeite hebben met een mishandeld hondje dan met een mishandeld mens; tenminste , als dat mens geen kind is (dat is dan wel weer erg). Dat blijkt uit onderzoek van Jack Levin en Arnold Arluke.
Een grote meerderheid van de 240 personen die aan het experiment van de twee onderzoekers deelnamen, reageerde met grote afschuw en verontwaardiging op een artikel over mishandelde dieren (fictief, maar dat wisten de proefpersonen niet). Ook bij de, overeenkomstig getoonzette, verhalen over mishandelde kinderen waren de reacties over het algemeen even heftig.
De proefpersonen kregen een verhaal over mishandeling van puppies, kleine kinderen, volwassen dieren en van volwassenen te lezen en moesten aangeven hoe ernstig dat verhaal hen had aangegrepen. Dat de mishandeling van kleine kinderen en puppies de heftigste reacties van de proefpersonen opwekte, lag in de lijn der verwachting. Vreemder was het dat ook het verhaal over de mishandeling van een volwassen hond meer emoties opriep dan dat over mishandeling van een volwassen mens. “Dan lijkt het er op dat er toch wel enige waarheid zit in de volkswijsheid dat veel mensen zich meer bekommeren om het leed van dieren dan van mensen”, stellen de onderzoekers voorzichtig; tenminste als het om mishandeling gaat. De volwassen mens wekte met afstand de minste emotie op.
Waarom dat is? Volgens beide onderzoekers zou dat kunnen komen doordat we dieren (jong en oud) en kinderen dezelfde eigenschappen toedichten: onschuld en weerloosheid. Volwassenen zouden hun mannetje moeten kunnen staan. Die voldoen niet aan het klassieke beeld van het onschuldige slachtoffer. De onderzoekers denken dat bij katten een soortgelijk resultaat zou zijn geboekt, hoewel ze dat niet hebben onderzocht. Dat is dan weer een wetenschappelijk bedenkelijke opmerking.

Bron: bild der wissenschaft