Het principe van de melkzuurmeter annex zweetbatterij: melkzuur wordt met enzym LOx omgezet in pyrodruivenzuur. (afb: Angewandte Chemie)

Hoe raar dingen kunnen lopen: van lactaatmeter tot batterij. Een sensor die bedoeld is om het lactaatgehalte in je zweet te meten, en daarmee je fitheid, zou ook gebruikt kunnen worden als batterij. De sensor vertelt je hoe fit je bent en levert meteen stroom voor je, ik zeg maar wat, mobiel. Voor dat laatste moet nog wel wat aan het ontwerp worden verbeterd. Nu houdt de zweetbatterij nog geen horloge aan de gang.

Een tatoeage met de sensor geeft het lactaatgehalte (melkzuur, de roemruchte verzuurder) in het zweet aan. Als je een inspanning levert, dan begint je lichaam suikers af te breken om de gevraagde energie te kunnen leveren. Melkzuur is een afbraakproduct van die zogeheten glycolyse en die stof komt zowel in het bloed als in het zweet terecht. Beroepssporters houden het melkzuurgehalte in de gaten om te kijken of ze met hun trainingsprogramma op de goede weg zijn. Melkzuurgehaltes worden ook gemeten als inidicatie voor hart- en longziektes. Die melkzuurmetingen zijn nogal lastig, omdat je dan op verschillende momenten bloedmonsters moet afnemen. Nu hebben onderzoekers van de universiteit van Californië in San Diego een tatoesensor ontwikkeld, waarmee het melkzuurgehalte constant is te meten. In die sensor zit een enzym dat elektronen van melkzuur plukt. Daardoor ontstaat er een zwakke stroom die afhankelijk is van de hoeveelheid melkzuur. De sensor is de anode die geplakt wordt op het tatoeagepapier dat als kathode fungeert.
De opgewekte stroom is nog erg laag, te weinig om zelfs een horloge aan de gang te houden, maar de onderzoekers denken dat ze met het verbeteren van het ontwerp het zo ver zouden kunnen brengen dat de zweetbatterij kleine elektronische dinkskes zou kunnen voorzien van stroom.

Bron: Science