De zijden kunsthersens (afb: New Scientist)

Onderzoeker David Kaplan van de Tufts-universiteit in Massachusetts (VS) ontwikkelt biomaterialen op basis van zijde-eiwitten. Vraag me niet waarom, maar Kaplan had er op een gegeven ogenblik lol in om zijde als geraamte voor een soort ‘hersenconstructie’ te gebruiken en dat alles in het kader van de grote zoektocht naar de geheimen van dit mysterieuze orgaan. 

Ruimtelijke levensechte modellen van hersens zijn niet nieuw. Ze moeten helpen om te begrijpen hoe dat verdomde orgaan werkt. Kaplan, de zijde-expert, vroeg zich af of hij zijde niet kon gebruiken als een soort geraamte voor kunsthersens om al dat neuronengedoe beter te kunnen bestuderen. Met medewerkers bedacht hij appelflapachtige, concentrische zijdegeraamtes, waarmee de gelaagdheid van de hersens zou kunnen worden nagebootst. Dat zijdegeraamte werden besprenkeld met hersencellen van ratten en het geheel werd ondergedompeld in collageen om de cellen aan te zetten tot groei. En zo waar: de neuronen vormden braaf een ruimtelijk netwerk, dat zich gedraag als echte hersens (zo lijkt het). “Dat zijdegeraamte maakt het makkelijker om verschillende delen en functies van de hersens na te bouwen”, zegt Kaplan. Volgens  Jürgen Knoblich van het Oostenrijkse academieinstituut voor moleculaire biotechnologie, die vorig jaar menselijke ‘hersentjes’ heeft gekweekt in het lab, is het werk van Kaplan een verdere stap naar een beter begrip van het functioneren van neurale netwerken. Dat betekent uiteraard ook naar een beter begrip van beschadigde hersens.
Bij wijze van experiment liet Kaplan gewichtjes van 11 g op zijn kunsthersens vallen en keek wat er gebeurde. Na zo’n aanslag waren de hersencellen een paar minuten hyperactief. EEG’s (hersenfilmpjes) van dierlijke hersens laten bij hersenschade eenzelfde hyperactiviteit zien, dus lijken de kunsthersens een geschikt onderzoeksmedium, zo concluderen de onderzoekers. Ook hier (uiteraard): wordt vervolgd.

Bron: New Scientist