In China werd in de jaren 80 (menselijke) urine verzameld om daar de landbouwgrond mee te bemesten, waar elders (ook) poep werd gebruikt. Die ‘vieze gewoontes’ zijn inmiddels allang achterhaald door de introductie van ‘schone’ kunstmest, maar daaraan blijken toch wel wat probleempjes te kleven. Waarom gebruiken we urine niet als bron van grondstoffen, dacht Michael Roes en hij richtte een bedrijf op: Toopi Organics. Hoe een afvalproduct een enorme bron van bruikbare stoffen kan worden, daarmee, onder meer, in ieder geval een deel van kunstmest overbodig te maken.
Net als dat onkruid niet bestaat is ook afval onzin. Als we de kringloop serieus nemen bestaat er geen afval, slechts herbruikbare of opwerkbare stoffen/producten. Urine sterft van de bruikbare stoffen van stikstof- en fosofrverbindingen, van kalium, zuren enzovoort. Waarom behandel je (menselijke) urine dan niet als grondstofbron, waarmee je onder meer kunststof overbodig maakt?
Roes mikt op kringlopen. Jaarlijks zou in Europa (de EU?) zesbiljoen liter drinkwater worden gebruikt om 200 miljard liter urine weg te spoelen (afval). Daar staat tegenover dat de landbouw in Europa jaarlijks 18 miljoen ton kunstmest gebruikt.

Hij begon met alternatieven zoals afkooksel van heermoes of brandnetels als meststoffen, maar dat bleek onpraktisch. Hij dacht wel aan urine, maar het zou veel te duur zijn om daar via destillatie de gewilde stoffen uit te halen. Hij zag het licht na een ontmoeting met een verhuurder van waterloze toiletten. Urine is een prima spul op bacteriën in te kweken. Dat idee leidde in 2019 tot de oprichting van Toopi.