Scheikundig symbool voor het waterstofmolecuul

Er wordt een hoop onzin over waterstof vertelt, ook door mensen die zich wetenschapper denken. Het lijkt maar niet te willen doordringen dat waterstof gemaakt van water of methaan nooit groen is (want veel energie kost) en het klimaatprobleem niet helpt oplossen (net zo min als kernenergie). Nu komt Science met een uitgebreid verhaal dat we helemaal niet zo moeilijk hoeven te doen. Er zouden grote hoeveelheden winbare waterstof gewoon in de aardbodem zitten. We hoeven dat gas alleen maar op te pompen en bovendien zouden de voorraden anders dan met fossiele brandstoffen voortdurend snel weer worden aangevuld.
Dat schijnt al lang bekend te zijn. In Mali werd in 1987 bij het dorpje Bourakébougou naar water geboord. Er kwam ‘wind’ uit dat boorgat. Toen een boorder met een peuk in zijn mond zijn hoofd boven het gat hield ontplofte de ‘wind’ (hij overleefde de ‘aanslag’, maar was deerlijk verbrand). Er ontstond een vlam met een gouden kleur. Het duurde weken voor het gat gedicht en de vlammen gedoofd waren. Sindsdien was het een verdoemde plaats.

Pas in 2012 werd uitgezocht door het bedrijf Chapman Petroleum wat daar nu gebrand had. Het gas bleek voor 98% uit puur waterstofgas te bestaan, waarvan algemeen altijd werd gedacht was dat zich vrijwel nergens op aarde ‘maagdelijk’ waterstof te vinden was. Een paar maanden na de ontdekking stond er in Bouakébougou een generator die op waterstof draaide. Daar was aangetoond wat een aantal ‘zonderlingen’ al jaren hadden beweerd: er zouden overal in de wereld heel grote voorraden waterstof moeten zijn.
Volgens diezelfde ‘zonderlingen’ zou waterstof daar beneden voortdurend worden aangemaakt. Er zou daar genoeg waterstof liggen opgeslagen om onze (= ’s mensen) voortdurende en immer stijgende energiehonger voor duizenden jaren te stillen, zo stelt een Amerikaanse onderzoeksrapport van oktober vorig jaar.
Het schijnt dat nu steeds meer bedrijven op zoek gaan naar winbare waterstofbronnen, waarvan vele, heel opmerkelijk, uit Australië zouden komen. In Mali heeft een zakenman en voormalig presidentskandidaat zich op de winning gestort in de buurt van Bouakébougou.

Vernieuwbaar

Het predicaat ‘vernieuwbaar’ krijgt waterstof aangezien de aanmaakcyclus aanzienlijk korter is dan die van koolstofbrandstoffen. In principe zijn die ook ‘vernieuwbaar’ maar dan in een cyclus van honderdduizenden zo niet miljoenen jaren, afhankelijk van het product (van turf tot steenkool).

Hoe dat allemaal gebeurt is nog niet recht duidelijk, maar volgens de Franse onderzoeker Frédéric-Victor Donzé van de Alpenuniversiteit in Grenoble gaat die aanmaak van waterstof (relatief) snel.
Voorlopig houden de grote oliebedrijven zich nog koest. Ze laten ‘avonturiers’ eerst de hete kolen eerst uit het vuur halen alvorens toe te slaan om zich op de borst te kunnen kloppen met opmerkingen dat ze zich wel degelijk om milieu en klimaat bekommeren. Tot nu toe zijn er nog maar een paar winputten geslagen.

Overigens is waterstof niet zo’n beste energiedrager. De energiedichtheid per kg is veel lager dan van de koolstofbrandstoffen. Ook is vervoer en opslag van waterstof een probleem. Waterstof reageert nogal al vlot en met veel geweld met zuurstof. Een waterstof/zuurstofmengsel heet niet voor niks knalgas.
Die problemen kleven natuurlijk ook aan het industrieel gewonnen waterstof, dus vormen geen nieuw probleem. Het lijkt alleen of iedereen daar wat achteloos omheen tippelt. Ik zie de Exxons, de Shells en de BP’s al kwijlen in de coulissen…

Bron: Science