Een proef met zeewinning van mineralen in de Stille Oceaan op 900 m diepte nabij Japan blijkt zeker een jaar nadat de winning was gestaakt nadelige invloed te hebben op het zeeleven ter plekke.  Tot dertien maanden na de proefwinning bleken er daar aanzienlijk minder vissen, garnalen en andere zeewezens voor te komen, zo constateerde de onderzoekers, ook (of erger nog) op aanpalend terrein waar sediment terecht was gekomen. Het mislukken van de besprekingen onder auspiciën van de zeebodemautoriteit ISA in Jamaica om tot afspraken te komen over de (diep)zeemijnbouw doen het ergste vrezen voor het behoud de kwetsbare natuur van de wereldzeeën.
De proef werd gedaan bij de Takuyo-Daigo-zeeberg zo’n 1900 km ten oosten van Honsjoe, het grootste eiland van Japan. Een ruim 3 m brede machine schraapte daar op zo’n 129 m de bodem af, die kobalt, ijzer en mangaan bevat. Dat duurde in zeven dagen zo’n 109 minuten (nog geen twee uur dus). Die schraper zorgde voor het opwolken van sedimenten.
Een maand voordat ze de mijnmachine aan het werk hadden gezet, maakten ze beelden van de situatie ter plekke om al het gedierte groter dan 1 cm (kennelijk niet de flora) dat zich daar ophield in kaart te brengen in een groter oppervlak dan het ‘wingebied’ (300 m bij 300 m). Dat herhaalden ze een maand na de ‘winning’ en nog eens een jaar later later.
Het bleek dat bewegelijke soorten zoals vissen, garnalen en kwallen een jaar later in het direct aangetast gebied aanzienlijk minder vaak (43%) voorkwamen dan voor de proef. In de omliggende gebieden waar de sedimentwolken terecht waren gekomen bleek die vermindering zelfs 56% te zijn.

Vierkante kilometers

Als bedacht wordt dat de diepzeewinning niet gaat om vierkante meters, maar vierkant kilometers en niet om dagen maar om jaren dat lijkt het voor de hand te liggen dat diepzeemijnbouw grote delen van de zeebodem en het leven daarop en daarboven voor jaren ernstig verstoren zal. Landen als Canada, Nieuw-Zeeland en Frankrijk zouden al voor een moratorium op zeemijnbouw zijn, maar of dat ook betekent dat ze daarmee ook voorstander van een verbod op de lange duur zijn is niet duidelijk.
Volgens Travis Washburn van het instituut voor industriewetenschap en -technologie in Tsukuba (Jap) is het belangrijk te weten welke effecten zeemijnbouw heeft om die te kunnen reguleren. Het lijkt er op dat de zeemijnbouw nog schadelijker is voor de natuur dan tot nu toe aangenomen werd.

Bron: New Scientist