De ‘lijst’ van vijftien aandachtsgebieden met betrekking tot (bescherming van) de biodiversiteit in de oceanen (afb: Nature)
De kogel is door de kerk: in 2030 zal 30% van de wereld (van land en oceanen en zeeën) beschermd natuurgebied moeten worden en ook in de rest zal er alles aan gedaan moeten worden om de biodiversiteit te handhaven, zo is op de COP15 over biodiversiteit in Montréal besloten. Ook zullen landen die daardoor schade ondervinden geldelijk gecompenseerd worden. in het totaal tot 2030 zo’n 200 miljard dollar (iets minder in euro’s).Sommigen noemden de overeenkomst, maar andere, met name natuurorganisaties, waren teleurgesteld. Van de EU had het wat verder mogen gaan. Anne Larigauderie van het wetenschappelijk platform biodiversiteit IPBES had strengere maatregelen gewild, maar vond over het algemeen het een goed akkoord. “Het is een compromis, maar geen slecht.”
Op het ogenblik zou iets van 17% van het landoppervlak worden beschermd en 8% van de oceanen. In de EU is dat slechts 10% van het landoppervlak. De rond 190 landen kwamen na veel gehakketak, vooral over geld, tot de overeenkomst. Daaraan deden de VS niet mee, aangezien die federatie zich niet heeft aangesloten bij de conventie voor biologische diversiteit. Biden heeft echter beloofd ook in Amerika de COP15-doelen na te streven.
Schadelijke subsidies
In Montréal werd ook afgesproken om schadelijke subsidies die de biodiversiteit bedreigen af te bouwen. Het zou gaan om 500 miljard dollar. Ook zal 30% van verstoorde ecosystemen moeten worden hersteld. Voor de verschillende biodiversiteitsdoelen is aangegeven hoe de vordering daarvan moet worden gemeten. Landen zullen aan de VN moeten rapporteren hoever ze met die doelen vorderen zoals de bescherming van natuurgebieden. Hoe dat precies is zijn werk gaat is onduidelijk. Er is tijdplan gemaakt.
Uiteraard zullen ook andere maatregelen moeten worden genomen om de achteruitgang van de biodiversiteit een halt toe te roepen, zoals de vermindering van het gebruik van bestrijdingsmiddelen. Bedrijven zouden door de landsoverheid verplicht kunnen worden hun toeleverketen te openbaren om te zien of daar geen activiteiten bij zitten die de biodiversiteit schade kunnen berokkenen. Of dat daadwerkelijk gebeurt ligt aan de landen zelf.
Het belangrijkste punt is natuurlijk hoe er wordt gehandhaafd. Niet dus. De VN kunnen geen straffen uitdelen. De Klimaatovereenkomst in Parijs in 2015 heeft geleerd dat landen veel beloven, maar weinig waar (of klaar-) maken. Dat blijft een zwak punt in een wereldakkoord. Overigens vind ik het nogal wat dat het er nu op lijkt dat de diersoort mens ruim tweederde van de wereld voor zichzelf heeft opgeëist.
Bronnen: New York Times, der Spiegel