Coronavirus (afb: NIH)

Al tijdens de uitbraak van de Spaanse griep in 1918 werd er geëxperimenteerd met bloed van mensen die dat griepvirus hadden opgelopen (en de besmetting overleefd). Door zo’n besmetting gaat ons afweersysteem aan de slag en wordt er, onder meer, een specifiek antilichaam aangemaakt dat het lichaam een volgende keer een seintje geeft dat er iets mis is. Het specifiek SARS-CoV-2-antilichaam is inmiddels geïsoleerd.
In China schijnen ze inmiddels iets soortgelijks gedaan te hebben (maar dan met bloed zonder bloedcellen=bloedplasma) die die antilichamen bevatten, maar daar zijn de definitieve resultaten nog niet van bekend. Tijdens een eerdere SARS- en ebolauitbraak is die aanpak ook al geprobeerd, maar dat schijnt niet zo’n succes te zijn geweest. De hoop is dat donorbloed dat veel van die antilichamen bevat wel meer effect zal hebben. ,maar waarom die hoop er is is mij niet bekend.
Het voordeel van deze aanpak is dat je het vrijwel meteen ter beschikking krijgt als een patiënt een besmetting overleeft (bij CoViD-19 verreweg de meeste).

Plasma-aanpak

“Elke patiënt die we hier op intensieve zorg krijgen is een logistieke overwinning in een ziekenhuis”, zegt Michael Joyner, anesthesist is de Mayokliniek in Rochester. “We moeten dit zo snel mogelijk klaren en bidden dat we niet ten onder gaan.”
In Amerika heeft de gezondheidsauoriteit FDA toestemming gegeven om de plasmamethode toe te passen op patiënten die dat nodig hebben. Twee ziekenhuizen in New York hopen er mee te kunnen beginnen, stel Joyner.
Baat het niet dan schaadt het (hopelijk) niet, want er is nog geen enkel wetenschappelijk bewijs dat het ook werkt en bij andere virusinfecties (ebola en SARS) heeft het dus kennelijk nauwelijks effect gehad. Daarvoor moet je klinische proeven opzetten en dat duurt wel even voor je daar resultaten van hebt. Overigens kun je die antilichamen ook synthetiseren als je eenmaal weet hoe die eiwitten eruit zien. Dat schijnt echter tamelijk moeizaam (en dus) duur te zijn.

Bron: Nature