De uitbraak van het coronavirus leidde tot een geweldige opbloei van het virusonderzoek, maar dat ging vaak ten koste van onderzoek op andere terreinen, mede als gevolg van de maatregelen die dienden om het virus in de greep te krijgen. Vrouwelijke onderzoekers en onderzoekers met jonge kinderen schenen daar zwaarder onder te lijden te hebben (gehad) dan mannelijke. Deze ontwikkelingen kunnen nog jaren nawerken, denken de onderzoekers.

Dashun Wang van de Northwestern-universiteit die het onderzoek leidde stuurde in januari vragenlijsten naar 7000 onderzoekers in de VS en Europa waarin ze gevraagd werd hun productie in 2020 te vergelijken met die in 2019. Onderzoekers die niet met het virus bezig waren/gingen gaven aan minder artikelen te hebben gepubliceerd (-9%) of andere bijdragen aan wetenschappelijke laden (-15%). Ze gaven aan dat ze ruim eenderde (-36%) minder projecten waren begonnen dan in 2019. Vrouwen en ouders met kinderen onder de vijf zouden speciaal getroffen te zijn.
De resultaten sluiten aan bij een eerdere studie van Wang en de zijnen waaruit zou zijn gebleken dat tijdens de eerste weken van de pandemie de onderzoekers gemiddeld zeven uur per week minder hadden besteed aan onderzoek. Onderzoeksters en onderzoekers met kinderen hadden daar het meest van te lijden.
De mate waarin de ‘productie’ terugliep had ook te maken met de omstandigheden waaronder de wetenschappers werkten. Wiskundigen en statistici hadden veel minder last dan wetenschappers die afhankelijk zijn van toegang tot speciale faciliteiten zoals biologen en scheikundigen.
In het nieuwe onderzoek zagen de onderzoekers niet dezelfde vakafhankelijkheid. “Geen enkel wetenschappelijk vak was immuun voor het teruglopen van het aantal projecten”, schrijven ze. Er was wel verandering. In januari bleek de onderzoektijd weer te stijgen naar tijden van voor de pandemie. Het tekort aan onderzoeksuren zou toen nog maar twee uur per week bedragen

Oorzaken

De onderzoekers is niet gevraagd naar de oorzaken van de daling van het aantal nieuwe onderzoeksprojecten. Volgens Courtney Jones van het Prinses Margaret kankercentrum in Canada zijn de resultaten niet verrassend. “Ik was zelf terughoudender met het starten van nieuwe, riskante projecten dan ik oorspronkelijk van plan was vanwege onzekerheid over de financiering. Reisbeperkingen maakte het ook moeilijker om onderzoekers aan te trekken, waardoor er minder projecten zijn gestart in mijn lab.”

Volgens Wang duurt het vaak drie jaar of meer om van onderzoeksidee tot gepubliceerd artikel te komen. Dat betekent dat het effect nog jaren kan naijlen. Hij denkt dat vooral vrouwen en ouders van jonge kinderen onder de onderzoekers het meest te lijden zullen hebben gehad (?) van de nasleep van de coronapandemie voor onderzoekers.

Bron: Science