Een angstig muisje

Verloren herinneringen blijken wel degelijk nog steeds opgeslagen te zijn in de hersens. We kunnen alleen, door wat voor een oorzaak ook, het ‘deurtje’ niet meer open krijgen. Die herinneringen laten zich ook weer kunstmatig activeren, zo bleek onderzoekers van het Japanse RIKEN-instituut, bij muizen althans.

Uit eerdere studies was het Susumu Tonegawa en zijn medewerkers duidelijk geworden dat bepaalde hersencellen verantwoordelijk zijn voor het opslaan van herinneringen. Die spelen ook – uiteraard, zou ik denken – een rol bij geheugenverlies. Het was echter niet duidelijk of vergeetachtigheid nu veroorzaakt wordt door fouten in het opslaan van die herinneringen of in de ’toegankelijkheid’ daarvan. Daar heeft Tonegawa zijn tanden dus nu in gezet. En weer zijn die arme muisjes de klos. Die waren genetisch zo veranderd dat de hersencellen gemarkeerd werden als ze in actie kwamen. De proefdieren werden getreiterd door ze in een duidelijke herkenbare omgeving een stroomstoot te geven. De volgende keer dat die arme muisjes daar weer werden neergezet, raakten ze in een angstkramp. Welke hersencellen daarbij betrokken waren was duidelijk door een markering. Vervolgens kreeg een deel van de geschokte beestjes een stof die tot geheugenverlies leidt. Werden die muizen weer in de martelkamer gezet, dan vertoonden ze geen angst. Ze waren de nare herinnering kwijt.
De onderzoekers slaagden er echter weer in de muisjes hun nare herinnering weer ’terug te geven’. Met een, op licht reagerend, eiwit werden de gemarkeerde hersencellen weer geactiveerd. Daar moet enige genetische verandering bij de muisjes aan te pas zijn gekomen. Dat belichten verliep via een lichtdiode in de hersens van die arme muisjes. Resultaat: de muisjes sidderden weer als vanouds als ze in de martelkamer werden gezet. Dat zou betekenen dat het opslaan van informatie en die weer terughalen gebaseerd is op twee verschillende mechanismes. Tonegawa: “Het schijnt dat bij retrogade amnesie (herstelbaar geheugenverlies; as) de herinneringen niet verdwenen zijn, maar niet meer toegankelijk. Dat resultaat biedt een spannende inkijk in de aard van herinneren en biedt mogelijkheden geheugenverlies te herstellen.”

Bron: bdw