Nicholas Jackson

Over kunstmatige intelligentie is een hoop te doen, maar zelden komt een groot minpunt van ki daarbij voorbij: haar immense onnavolgbaarheid. Bij veel (zo niet alle) ki-systemen is niet te achterhalen hoe het systeem tot een bepaalde slotsom is gekomen en dat is toch niet onbelangrijk voor een systeem dat steeds hoger in de beslisboom terechtkomt. Er zijn onderzoekers die werken aan ’transparante’ (=navolgbare) ki-systemen maar onderzoekers zouden die ‘zwarte doos’ hebben opengebroken door een combinatie van ki, automatische synthese en experimentele analyse met als ‘bijproduct’ betere zonnecellen.
Dat ‘bijproduct’, lichtoogstende moleculen, zouden na het experiment vier keer beter gewerkt hebben dan bij het begin van het experiment. “Nieuwe ki-systemen zijn ongelooflijk krachtig”, zegt Nicholas Jackson van de universiteit van Illinois, “maar dat is voor scheikunde behoorlijk frustrerend. Ki kan ons helpen een verbinding te optimaliseren maar niet vertellen waarom dat het optimum is. Wat zijn de belangrijke eigenschappen, structuren en functies? We hebben nu uitgevonden wat deze verbindingen zo goed maakt qua stabiliteit. We hebben van een zwarte doos een transparante bol gemaakt.”
Ik (=as) stelde wel dat de verbinding een bijproduct was, maar dat was wat onderdreven. De onderzoekers waren in feite op zoek naar verbindingen die zonlicht omzetten in stroom met dun, soepel materiaal zoals perkovskiet. Het grote probleem van perkovskietcellen is echter dat ze erg instabiel zijn. Het rendement van die perkovskietcellen holt achteruit als je ze blootstelt aan licht en dat kan niet de bedoeling zijn.

De onderzoekers vroegen het ki-systeem de stabiliteit van de lichtoogstende verbindingen te vergroten. Die deed voorstellen. Er werd geëxperimenteerd, waarbij gebruikt werd van een automatische synthesesysteem om die verbindingen te maken, en het ki-systeem werd weer geraadpleegd enzovoort. Zo kwamen ze na vijf rondes op dertig kandidaten.

Waarom

In plaats van de reeks simpelweg te beëindigen met de eindproducten die door ki-systeem koos, probeerden de onderzoekers er achter te komen welke regels het ki-systeem gebruikte om naar stabielere zonnecelstoffen te vinden die voldeden aan de eisen (dun en soepel).
Terwijl het herhaalexperiment liep, ‘keek’ een ander algoritme naar de verbindingen en ontwikkelde modellen van de parameters die de lichtstabiliteit voorspelden. Nadat het experiment was afgerond, leverden de modellen nieuwe, in het laboratorium te testen hypothesen op.
Jackson: “We gebruiken ki om hypothesen te genereren die we kunnen valideren om vervolgens nieuwe door mensen aangestuurde verklaringen te zoeken”, zei Jackson. “Nu we enkele fysieke beschrijvingen hebben van wat moleculen lichtstabiel maakt, wordt het zoekproces voor nieuwe kandidaten aanzienlijk eenvoudiger dan blindelings zoeken in de scheikundige ruimte.”

Om te kijken of hun veronderstellingen klopten, onderzochten de onderzoekers drie structureel verschillende lichtoogstende moleculen met een bepaalde scheikundige eigenschap – bijvoorbeeld in een bepaald hoogenergetisch gebied van het zonlicht – en zagen dat het kiezen van de juiste oplosmiddelen de verbindingen tot vier keer lichtstabieler maakte.
“Dit is een bewijs van het principe voor wat er gedaan kan worden”, zegt medeonderzoeker Charles Schroeder. “We zijn ervan overtuigd dat we andere materiële systemen kunnen aanpakken en de mogelijkheden worden alleen beperkt door onze verbeelding. Uiteindelijk voorzien we een raakvlak waar onderzoekers een scheikundige functie kunnen invoeren die ze willen hebben en het ki-systeem voorstellen laten doen om te testen.” .

Persoonlijk zou ik(=as) dat niet het openbreken van een gesloten systeem noemen. Elk ki-systeem zou ook over zijn uitspraken en de weg er naar toe volstrekt helder dienen te zijn. Ik heb me laten wijsmaken dat dat mogelijk is.

Bron: Science Daily