Auto’s verspillen niet alleen een hoop energie, grondstoffen en kostbare ruimte maar zijn ook verantwoordelijk voor meer dan een kwart (28%) uit van de mikropolymeer-vervuiling in de wereld. Een reden te meer om de auto in de ban te doen (pleit ik=as dan). Onderzoekers rond Henry Obanya van de universiteit van Portmouth (VK) vinden dat er dringend maatregelen moeten worden genomen.
Elk jaar zorgen honderden miljoenen auto’s er wereldwijd voor dat er miljoenen tonnen bandslijpsel in het milieu terecht komen. Die deeltjes vormen een belangrijk maar tot nu toe veronachtzaamd gedeelte van de microscopische polymeervervuiling stellen Obanya c.s., die tot in onze lijven doordringt en in de oceaan ‘polymeersoep’ vormen.

Autobanden bestaan uit een complex mengsel van kunstmatige en natuurlijke rubbers met nog eens honderden andere chemische verbindingen. Dat maakt ze niet onverdacht als gezondheids- en milieurisico.
Zo is zinkoxide onderdeel van dat mengsel (0,7% qua gewicht). Die stof maakt de band slijtvaster, maar zinkoxide is giftig voor veel waterleven en verstoort zelfs in geringe concentraties ecosystemen.
Een ander kwalijk bestanddeel is 6PPD (voor liefhebbers: N¹-(4-methylpentaan-2-yl)-N⁴-fenylbenzeen-1,4-diamine). Die stof wordt met water en lucht omgezet in 6PPD-chinon, een stof die giftig is voor vissen.

Bij zwaardere voertuigen, elektrische auto zijn zwaarder dan hun fossiele ‘gelijken’, slijten de banden sneller en komen er, verhoudingsgewijs, dus ook grotere hoeveelheden polymere mikrodeeltjes in het milieu terecht dan van lichtere. Met de regel dat ‘de vervuiler betaalt’ zouden zwaardere voertuigen dus ook meer milieubelasting moeten betalen dan lichtere, vindt Obanya.

Een begin

Regels zoals die door de EU zijn aangenomen voor vermindering van verkeersemissies vormen voor Obanya een begin van een oplossing voor de autobandenvervuiling, maar er zijn meer maatregelen nodig, vindt hij.
De onderzoeker heeft het over milieuvriendelijke alternatieven voor kwalijke stoffen zoals zinkoxide en 6PPD. Ook zouden autobanden als aparte vervuilingscategorie moeten worden aangemerkt. Die ‘gedragen’ zich niet als de gewone mikropolymeren, ook scheikundig gezien, en hebben vaak afwijkende, ook toxische, eigenschappen.

Gegeven de driemiljard autobanden die er jaarlijks geproduceerd worden is dat ook geen mineur probleem, vindt Obanya. De auto de wereld uit, te beginnen uit de steden, lijkt me(=as) een belangrijk deel van dé oplossing.

Bron: the Conversation