Veel winningsmethoden voor fossiele brandstoffen zijn verwoestend voor het milieu
Met de mond wordt door veel politici maar ook ondernemers de ernst van de huidige klimaatcrisis beleden, maar in de praktijk komt er toch bitter weinig tot stand van een actief klimaatbeleid. Daarbij spelen lobbyisten een belangrijke rol, stellen onderzoekers in de VS.
Hoewel er nogal wat bewijs is dat de baten van het terugdringen van de broeikasgasuitstoot groter zijn dan de kosten die daarmee gemoeid zijn is er op dit terrein tot nu toe onrustbarend weinig tot stand gebracht, zo stellen econoom Kyle Meng en medeonderzoeker Ashwin Rode. “Er is een grote wanverhouding tussen wat er nodig is en wat er feitelijk gebeurt”, zegt Meng. Een gemeenschappelijke verklaring daarvoor is dat de diverse overheden op elkaar wachten, maar ook het politieke proces van regelgeving kan een hindernis zijn, stellen Meng en Rode.
Meng: “Het idee is dat dat gebrek aan actie op het klimaatgebied te make heeft met politieke invloeden.” Politieke lobbyisten zouden zand in de regelgevingsmachine kunnen strooien. Dat wilden Meng en Rode onderzoeken aan de hand van de (niet)totstandkoming van de Waxman-Markey-wet in 2009, 2010, beter bekend als de American Clean Energy and Security Act, een van de ingrijpendste milieuwetsvoorstellen in de VS tot nu toe. Dat voorstel is nooit aan de Senaat voorgelegd. Die mislukking zou er in de VS mede oorzaak zijn geweest van het, vriendelijk gesteld, lauwe
klimaatbeleid nu. “Zonder een bindend klimaatbeleid in de VS is er erg weinig druk voor andere landen in de wereld om serieus aan de slag te gaan met de klimaatplannen”, zegt Meng.
Toen de WM-wet werd voorgesteld, leek het of alle lobbyisten ten strijde trokken. In het totaal besteedden bedrijven daar meer dan 700 miljoen dollar aan (ruim 600 mln euro), ongeveer 14% van wat er in 2009 en 2010 aan lobbyën werd gespendeerd.
Op basis van de lobbycijfers en van een empirische methode om het effect van beleid op de beurswaarde van bedrijven te berekenen, maakten de onderzoekers een schatting van de veranderingen van de aandelen van die bedrijven als het wetsvoorstel zou zijn aangenomen. Zo kwamen ze tot de ‘winnaars’ en ‘verliezers’ van het wetsvoorstel. De onderzoekers concludeerden uit al dat cijferwerk dat de lobbyacties van de ‘verliezers’ effectiever waren dan van ‘winnaars’.
13%
Het resultaat van al dat lobbywerk was dat de kansen dat het voorstel zou worden aangenomen met 12 procentpunten daalde (van 55% naar 42%), stellen de onderzoekers. Dat zou neerkomen op een klimaatschade van 60 miljard dollar als gevolg van de geringere kans dat de VS actief klimaatbeleid zou voeren.
Dit onderzoek zou het eerste zijn naar de invloed die lobbyen op een actief klimaatbeleid zou kunnen hebben. In het algemeen zijn er te weinig cijfers om uit te zoeken wie wat besteedt om het proces te beïnvloeden, stellen de onderzoekers, en de cijfers die er zijn maken niet duidelijk wie er verliest of wint en/of hoeveel.
“Onze resultaten geven enige hoop op een weg naar een steviger klimaatbeleid”, zegt Meng. Bedrijven die tegen het wetsvoorstel lobbyden hadden kunnen worden overgehaald hun oppositie te verminderen, denkt hij. Het voorstel was gebaseerd op een handelssysteem met plafond, waarbij een maximum werd gesteld aan de uitstoot van een aantal stoffen en bedrijven met hun ‘emissierechten’ kunnen onderhandelen net als in het Europese handelssysteem voor broeikasgassen.
Met het toekennen van die emissierechten zouden de tegenstanders gepaaid kunnen worden, suggereren de onderzoekers, maar dat betekent meestal dat de plafonds (en dus de uitstoot) omhoog gaan. “Een subtiele aanpak van het klimaatbeleid kan de politieke oppositie wegnemen en de kans op aanvaarding vergroten”, zegt de econoom.
Bron: EurekAlert