Zwevende kankercellen (afb: Stanford)

Waarom zou je cellen willen laten zweven? Er zijn trucs om met behulp van sterke magneetvelden kikkers te laten zweven of muizen. Dat is leuk, maar waarom nu cellen? Om de dichtheid van die cellen te meten en daarmee hun ‘aard’. Je zou er, bijvoorbeeld, diagnoses mee kunnen stellen denken onderzoekers van de Amerikaanse Stanford-uninversiteit. Voor het goede begrip: het gaat om levende cellen.
Het is leuk die zwevende kikkers of aardbeien, maar wat heb je er aan. Je kunt daarmee bewijzen dat een sterk magneetveld de zwaartekracht kan opheffen. Die truc bleek niet gemakkelijk op kleinere schaal te doen. “Alles heeft zijn magnetische blauwdruk”, zegt onderzoekerUtkan Demirci. “We wilden afzonderlijke cellen laten zweven.” De cellen werden ondergedompeld in een magnetische oplossing en vervolgens tussen twee neodymiummagneten geplaatst. Elke cel bereikt een bepaalde hoogte, afhankelijk van zijn dichtheid (en niet van zijn omvang). Aan de hand daarvan kunnen je verschillende cellen onderscheiden. Dat is in een paar minuten gepiept.  Als de truc eenmaal lukt dan kun je gaan kijken of je er ook wat mee kan. Verschillende kankercellen werden op deze manier van elkaar gescheiden in lagen: borstkankercellen zo hoog, longkankercellen zo. Je kunt op die manier de diverse bloedcellen scheiden. Je kunt ook zien of de dichtheid van een cel verandert tijdens een proces. Ze zagen zo borstkankercellen bezwijken aan een zuurbad en E. coli– en gistcellen een voor een sterven door antibiotica en anti-schimmelmiddelen. Volgens onderzoeker Lars Steinmetz kan die techniek goed gebruikt worden bij het beoordelen van (kandidaat)medicijnen of bij diagnoses. Overigens hebben de onderzoekers nog geen idee of de methode de dichtheid van de cellen zelf niet verandert. Er zal nog wel het een en ander aan gesleuteld moeten worden alvorens de zweeftechniek ook echt wordt toegepast.Bron: New Scientist