De werelduitputtingsdag is dit jaar weer iets vroeger dan vorig jaar. Op 29 juli hebben alle aardbewoners bij elkaar de producten van de aarde opgebruikt die de natuur in een jaar kan vernieuwen, zo berekende de organisatie Global Footprint Network. Het vorig jaar was dat 1 augustus. We leven dus al weer langer op krediet. Overigens schijnt niet iedereen het daarmee eens te zijn.Zoals elk jaar publiceert  GFN een atlas met de ecologische voetafdruk van elk land. Op basis daarvan berekent ze de uitputtingsdag. Op die dag hebben we zo veel vissen gevangen, bomen gekapt en andere zaken gedaan waarvoor de natuur een jaar nodig heeft om die aantallen (e.d.) weer te herstellen, ook wat oceanen en bossen aan broeikasgasen kunnen absorberen.
Vorig jaar lag die uitputtingsdag op 1 augustus. We putten de aarde steeds verder uit. Als we die dag elk jaar met vijf dagen kunnen opschuiven (naar 31 december), dan duurt het nog tot 2050 voor we een evenwicht hebben bereikt (met een gigantische berg aan krediet!).
Zoals gebruikelijk zijn er grote verschillen tussen de diverse landen. Het Arabische oliestaatje Qatar heeft zijn jaarkrediet als na 42 dagen opgebruikt terwijl Indonesië daar 342 dagen over doet. Als alle mensen zouden leven als de Fransen hebben we 2,7 aarde nodig om onze huidige verbruik te compenseren.
Het wereldnatuurfonds legt er op zijn webstek de nadruk op dat we moeten werken aan het opschuiven van de uitputtingsdag naar 31 december (en beter nog later). Dat kunnen we doen door de kooldioxideuitstoot te verminderen, onze eetgewoontes te veranderen (geen vlees en vis) en geen klimaatvermoordende handelsovereenkomsten te sluiten zoals de CETA en Mercosur.

Kritiek

Niet iedereen is het eens met de berekening van de ecologische voetafdruk (en dus de uitputtingsdag). De gebruikte indicatoren zouden niet deugen, vooral waar het gaat om afval en biocapaciteit. Een van die critici is Gil Rivière-Wekstein, oprichter van het maandblad Agriculture et Environnement. 
Hij leunt daarbij op de gegevens van een andere notoire klimaatcriticus Bjørn Lomborg. Zo zou Global Footprint Network het oppervlak aan bossen berekenen dat nodig is om het niet door de oceanen opgenomen broeikasgas kooldioxide weg te nemen. Daarbij zou je op een paar planeten uitkomen. Andere maatregelen om broeikasgasuitstoot terug te dringen krijgen een hele andere ecologische voetafdruk, is de klacht. Er zou met verschillende maten worden gemeten.

Ook zou de biocapaciteit kunnen worden verhoogd, stelt Rivière-Wekstein, en daar houdt GFN geen rekening  mee. Zo is het landbouwoppervlak om granen te verbouwen sedert 1961 ongeveer gelijk gebleven, terwijl de opbrengst per hectare is verdubbeld. Niets zou er op wijzen dat die opbrengst niet nog verder kan worden verhoogd, is zijn verhaal. Volgens Lomborgs berekeningen voldoet een aarde, maar hoe betrouwbaar zijn zijn berekeningen?

Bron: Futura-Sciences