Shoji Takeuchi in zijn lab (afb: univ. van Tokio)

Ik had even moeite met dit bericht over het integreren van spieren in robots. Er komen steeds meer medische hulpmiddelen die teloorgegane functies in mensen moeten vervangen, maar van de andere kant is ook een ontwikkeling waarbij robotachtige systemen menselijke ‘eigenschappen’ en zelfs weefsels krijgen. Voorlopig zet ik de gespierde robot dan maar in beide blogs. Ik denk dat we over dit soort toepassingen toch eens moeten nadenken of maakt het ons allemaal geen ruk uit?

Onderzoekers van de universiteit van Tokio hebben een manier gevonden om (levende) spiercellen te verenigen met een robotsysteem. Dat werkte voor meer dan een week. De onderzoekers bouwden eerst een robotgeraamte waarin het spierweefsel werd geïncorporeerd in, onder meer, een draaibaar gewricht met hechtpunten en elektrodes voor de stimulering van de spieren. Daartoe kweekten de onderzoekers spierweefsel uit voorlopercellen met behulp van een hydrogel.
“Dat weefsel gebruikten we als antagonisten (spiertegenhangers; as), zodat de robot de beweging van een menselijke vinger kon uitvoeren”, zegt onderzoeker Shoji Takeuchi. “Doordat ze tegengestelde krachten uitoefenden werd voorkomen dat de spieren verschrompelden en degenereerden zoals bij eerder onderzoek.”
De onderzoekers lieten de robots ook verschillende taken uitvoeren zoals het oppakken van een ring of door twee robots met spieren te laten werken aan een vierkant raamwerk, waarbij de robotsvingers werd aangedreven door spieren.

Net echt

Volgens de onderzoekers waren de bewegingen van de robotvingers net echt. “Als we meer spieren gebruiken dan zouden ze de complexe handbewegingen kunnen uitvoeren of bewegingen van armen of andere delen van een mensenlichaam”, stelt medeonderzoeker Yuya Morimoto. Ik vind alles best, maar waarom zouden we dat willen en wat heb je trouwens aan een robot die na een week zijn spieren kwijt is? Speilerei?!

Bron: EurekAlert