IJslaagdikteverandering in Antarctica tussen 1992 en 2017 (rood afname, blauw toename) (afb: CPOM)

Britse onderzoekers onder aanvoering van Andy Shepherd van de universiteit van Leeds hebben op basis van satellietbeelden die tussen 1992 en 2017 zijn gemaakt geconcludeerd dat 24% van de ijslaag in West-Antarctica instabiel is, dat wil zeggen dat er door smelt afkalvend ijs meer ijs verloren gaat dan er bij komt door sneeuwval. Op sommige plaatsen is de ijslaag 122 meter dunner geworden. Het ijs smelt vijf keer sneller dan in 1992 toen de waarneming is begonnen.

De onderzoekers maakten gebruik van beelden van ESA-satellieten en van het (klimaat)rekenmodel RACMO voor het simuleren van de sneeuwval om in te kunnen schatten welk gedeelte van het ijsverlies het gevolg is van de gletsjerdynamica. Het blijkt dat die gletsjers op sommige plaatsen aanzienlijk dunner zijn geworden. Shepherd: “In delen van Antarctica is de ijslaag aanzienlijk gekrompen. We hebben willen tonen welk deel er is verdwenen door klimaatverandering en welk door het weer.”
Om dit te doen vergeleken de onderzoekers de gemeten verandering in ijshoogte met de (gesimuleerde) veranderingen in sneeuwval. Ze vonden dat de fluctuaties in sneeuwval gedurende een paar jaar leiden tot kleine veranderingen in hoogte in een groot gebied. De meest uitgesproken veranderingen in de ijsdikte zijn signalen van onbalans, instabiliteit, die al decennia aanhouden, aldus de onderzoekers.
Shepherd stelt dat het duidelijk te zien is dat het dunner worden van de ijslagen zich snel verspreid over de kwetsbaarste gletsjers van Antarctica. Dat smeltwater van het vasteland van de Zuidpool leidt tot stijging van de zeespiegel. “Tot nu toe heeft het ijsverlies in Oost- en West-Antarctica sedert 1992 geleid tot een stijging van 4,6 mm.”

Bron: phys.org