Voorstanders van kernafval, tot aan Arjen Lubach aan toe, trippelen vaak nogal lichtvoetig over het afvalprobleem heen. Dat zou in volume bijzonder gering zijn en wel degelijk veilig kunnen worden opgeborgen diep onder de grond in het niet seismische actieve deel van de wereld. Dat zit nog. Uit een recente studie van onderzoekers van de universiteit van Ohio blijkt dat de vaten waarin kernafval wordt opgeslagen heel wat sneller in beschermend vermogen achteruit gaan dan tot nu toe gedacht.
Kernafval wordt opgeslagen in glazen of keramische houders die weer in roestvaststalen vaten worden geperst. Dat systeem is veel minder veilig dan nu gedacht en dat is zorgelijk als je bedenkt dat die het zware kernafval tienduizenden jaren  een gevaar blijft.
De onderzoekers stellen dat, onder gesimuleerde bewaarcondities, corrosie aanzienlijk zou kunnen worden versneld op de raakvlakken van verschillende barrièrematerialen. Daar is geen rekening mee gehouden in de huidige modellen voor beoordeling van veiligheid en prestaties van die opslagmethode. Ze vonden ernstige corrosie op de raakvlakken tussen de verschillende materialen (staal/aardewerk of staal/glas). De versnelde corrosie wordt beïnvloed door vocht en zuuurgraad in een afgesloten omgeving. De corrosie die wordt versneld door de interface-interactie tussen ongelijksoortige materialen kan een grote invloed hebben op de levensduur van de kernafvalvaten, schrijven de onderzoekers. Daarbij speelt ook het kernafval zelf een rol.
“Onder bepaalde omstandigheden reageren het glas of aardewerk met het afval met het roestvaste staal wat resulteert in ernstige corrosie”, zegt onderzoeker Xiaolei Guo. De onderzoekers vonden zelfs scheuren in het glas waar dat in contact kwam met staal.

Affiniteit

Het probleem zou te maken hebben met te maken hebben met de chemische affiniteit tussen silicium, hoofdbestanddeel van glas, en ijzer. De onderzoekers dringen er dan ook op aan om nieuwe afschermmaterialen te gebruiken om kernafval op te slaan onder de grond, waar water altijd wel een weg vindt. En zo kloot de mens zich steeds verder in de nesten…

Bron: Futura-Sciences