Het zal ongetwijfeld ook in Nederland en België of waar ook op de wereld bekeken worden.  Hebben de coronamaatregelen in Duitsland zin gehad? Ja, stellen onderzoekers van het Max Planckinstituut voor dynamica en zelforganisatie en de universiteit van Göttingen. Op basis van het aantal (bekende) besmettingsgevallen en de uitbreiding daarvan onderscheidden ze drie afnamefasen. Die bleken in Duitsland vrij nauwkeurig overeen te komen met de inwerkingtreding van drie maatregelpakketten, stelden ze.
Italië en Spanje zouden in Europa gelden als afschrikwekkende voorbeelden. Daar steeg het aantal coronapatiënten al vanaf het begin zo snel dat daardoor de capaciteit van het zorgsysteem werd overbelast. Even voor het goede begrip: de coronamaatregelen waren vooral bedoeld om ervoor te zorgen dat dat niet gebeurt. Uiteindelijk krijgen we dat coronavirus toch wel op weg naar de ‘groepsimmuniteit’. Met maar enkele procenten besmetten zitten we daar nog ver vandaan. Virologen houden het op 60% om een gemeenschap weerbaar te maken tegen een virus.
In Duitsland werd besloten tot, onder meer, strikt huisarrest. Scholen en bedrijven sloten, voorstellingen werden verboden en de mensen moesten zo veel mogelijk contacten vermijden. Intussen zijn de maatregelen versoepeld, wordt er zelfs weer gevoetbald (in lege stadions), anders dan in Nederland en België. In Duitsland is de epidemie relatief soepel voorbijgegaan, zo lijkt het. Dan komt al gauw de vraag of die harde maatregelen in Duitsland, anders dan in Nederland en Zweden, ook nodig waren.

Het probleem met zulke aangelegenheden waarbij tijdig maatregelen worden genomen is dat je moeilijk kunt zeggen of ze gewerkt hebben, de zogeheten preventieparadox. Het wordt dan achteraf moeilijk te bewijzen dat die maatregelen terecht zijn genomen. In Duitsland valt er toch wat van te zeggen aangezien de coronamaatregelen in drie in tijd variërende stappen zijn genomen. Daardoor kan er iets gezegd worden over de effectiviteit van die maatregelen ter voorkoming van de verspreiding van de virusbesmetting.
Dat hebben de onderzoekers rond Jonas Dehning dus gedaan. Ze bekeken de verspreiding van het SARS-Co-2-virus voordat de maatregelen van kracht werden. Op 7 maart werden grote bijeenkomsten verboden, op 16 maart sloten de scholen en veel bedrijven en op 24 maart werd contact met anderen verregaand ingeperkt. Daarbij hielden ze er rekening mee dat de incubatietijd (de tijd voordat de ziekte zich openbaart) van de besmetting minimaal een week is. Vervolgens keken ze naar een aantal kenmerken zoals de besmettingssnelheid. Als die groter is dan nul dan stijgt het aantal gevallen exponentieel. Als die kleiner is dan nul dan overheerst de genezing en loopt het aantal gevallen terug.

Fasen herkenbaar

De onderzoekers herkenden in de ontwikkeling van het aantal besmettingen en ziektegevallen duidelijk het effect van de maatregelen. Door het verbieden van bijeenkomsten en waarschijnlijk ook de grotere besmettingsbewustheid van de bevolking halveerde de verspreidingssnelheid. Door het sluiten van de scholen en veel bedrijven daalde de verspreidingssnelheid naar bijna nul. Het contactverbod en de sluiting van alle niet noodzakelijke bedrijven, de derde fase, zorgde voor een verdere daling van de verspreidingssnelheid onder de nul en daarmee was de epidemie over zijn ‘hoogtepunt’ heen.

Kortom: de maatregelen waren nodig en nuttig, evenals de gedragsverandering van de Duitsers. De onderzoekers stellen ook dat al de maatregelen ook nodig zijn geweest om de exponentiële toename van de besmetting te voorkomen. Ze gaan ook kijken wat het effect van de versoepeling is. Daarvoor moeten ze nog een paar weken wachten. Hier en daar wordt gevreesd voor een tweede golf, niet ten onrechte want het virus verdwijnt niet met de eerste (?) epidemie.

Bron: bdw