Klimaatonderzoeker Gunnar Luderer (PIK)

Hoe langer er gewacht wordt met het nemen van maatregelen om onze energievoorziening koolstofarm te maken hoe sterker de kosten oplopen om, zoals internationaal afgesproken, de aardopwarming binnen de 2°C te houden. Dat is de boodschap van Gunnar Luderer en zijn medewerkers van het Potsdammer instituut voor klimaatonderzoek PIK. Luderer: “De gevolgen voor de economie bij uitstel zullen vergelijkbaar zijn met die van de financiële crisis die we net hebben meegemaakt.”  Op het ogenblik zijn landen nog steeds aan het onderhandelen over een bindend akkoord, terwijl de kooldioxide-emissies blijven stijgen. Een deel van het probleem is dat politici aanhikken tegen de initiële kosten. “Daarom”, zegt Luderer, “hebben we voor het eerst de kosten op de korte termijn berekend. Die zouden wel eens belangrijker kunnen zijn dan de totale kosten.”

De onderzoekers bekeken een aantal kostenposten, zoals het effect van klimaatbeleid op de energieprijzen. Als  landen er gezamenlijk pas in slagen de emissies in 2030 terug te dringen, dan zal de energieprijs op de korte termijn met zo’n 80% toenemen. Vooral het effect van de maatregelen op de energieprijs zou voor politici een heet hangijzer zijn, omdat soortgelijke prijsstijgingen in het verleden in de minder rijke landen voor veel sociale onrust heeft gezorgd. In Indonesië brak in 1998 haast een opstand uit toen de subsidies op de energie[prijzen werden teruggeschroefd.. Als die reductie al in 2015 lukt, dan stijgt de prijs van energie maar zo’n 25%.

Ook de beschikbaarheid van koolstofarme of -vrije energietechnieken is uiteraard van belang voor het welslagen van het klimaatbeleid. Op de lange duur zou de afvang van kooldioxide nodig kunnen zijn om de klimaatdoelen te halen. Dan hebben de onderzoekers het over bioenergie in combinatie met kooldioxideverwijdering en -opslag. Als dat technisch of politiek niet haalbaar is, dan zal de haalbaarheidsgrens 0,3°C hoger komen te liggen. Hoe langer we wachten met het nemen van maatregelen, hoe sterker we van deze technieken afhankelijk worden, betogen Luderer en zijn collega’s. Twintig jaar wachten met het nemen van maatregelen verhoogt de haalbare ondergrens met 0,4 °C. “Dat laat zien dat het voortzetten van ineffectief klimaatbeleid de toekomstige beleidsruimte verkleint en de drempel over te schakelen op een klimaatvriendelijke economie verhoogt.” Door al dat getreuzel, lijken politici nu al genoegen te nemen met een verhoging van 1,7 °C.De onderzoekers rekenden een kleine 300 beleidsscenarios’ door met graden van krachtdadigheid, de beschikbaarheid van technieken, de kosten voor de maatregelen, energieprijzen en dergelijke.
“Onze studie is de eerste die dat in detail in kaart brengt”, zegt co-auteur Ottmar Edenhofer, hoofd-econoom bij PIK. “We hebben een haalbaarheidsgrens vastgesteld afhankelijk van reductiedoelstellingen, termijnen en beschikbaarheid van technologie. De klimaatkosten blijken na een bepaald punt onevenredig sterk te stijgen.” Afwachten is niet alleen op den duur kostbaar, maar zorgt er ook voor dat op de lange termijn doelen onhaalbaar worden, aldus de PIK-onderzoekers.

Bron: Eurekalert