China zit/staar al op de maan (maankarretje Chang’e 4) (afb: Chinese ruimtevaartorganisatie)

Waarom gaan ‘we’ naar de maan, vroeg de Franse krant Le Monde zich in een video af (maar dan natuurlijk in het Frans). Precies die vraag had ik bij het gedoe rond het Artemis-project van de Yankees. Niet alleen de Amerikanen (willen) gaan, maar ook China, Japan, de EU, India en misschien ook Noord-Korea. Die landen, van Noord-Korea ben ik niet zeker, hebben vergaande plannen naar dat onherbergzame ‘bijplaneetje’ van die kleine planeet aarde te vertrekken.
Net toen ik met de intro bezig was en nog een artikel in EOS uit 2017 tegenkwam, herinnerde ik (=as) me dat ik daar al eerder een artikeltje over had geschreven.  En ja hoor, precies twee maanden en een dag geleden. Pfffff….., maar daarom niet getreurd (jij kunt natuurlijk hier stoppen).

Destijds, dus net iets meer dan twee maanden geleden noemde ik op gezag van de (onbekende) schrijver van het artikel in EOS vijf argumenten voor de opgevoerde maankoorts: innovatie, geopolitieke en economische belangen, een makkelijk doelwit (lekker dichtbij) en wetenschappelijke belangstelling. Le Monde heeft het over politiek, technische en wetenschappelijke oogmerken en het veroveren van nieuwe leefruimte (buiten de aarde), waarbij de maan een eerste opstapje is: reis naar de maan duurt drie dagen, naar Mars zes maanden. Daar zit niet veel ruimte tussen.
Tot die wetenschappelijke belangstelling voor de maan rekent de krant ook de, mogelijke, aanwezigheid van voor aardbewoners belangrijke grondstoffen als zeldzame aarden maar ook van water. Dan gaat het niet om het lessen van de dorst van de maanbewoners, maar om van water brandstof te maken.
Dat,laatste, klinkt dom, maar dat is wel degelijk mogelijk als je weet dat water is samengesteld uit waterstof en zuurstof. Of met waterstof raketten aan te drijven zijn wist ik niet, maar het schijnt wel degelijk te kunnen.

De Britse krant the Guardian komt ook met een verklaring voor de maankoorts of althans, die krant laat Nasa-bestuurder Bill Nelson aan het woord. “Het doel is Mars. Op de maan kunnen we leren hoe te overleven in een vijandige omgeving op maar drie, vier dagen van de aarde.” De volgende reis zou naar een nog onherbergzamer rood oord gaan op ‘maanden en maanden’ van de aarde.
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie Nasa schijnt te mikken op een langdurig verblijf op de maan met bases en al om mensen te kunnen ontvangen die ergens midden jaren 30 op weg gaan naar Mars, is het idee.

Commercie

Anders dan toen Kennedy in 1961 aankondigde in tien jaar op de maan te staan (hij heeft dat niet mogen meemaken) is de operatie van de Amerikanen volgens Le Monde toch vooral een commerciële. Amerikaanse bedrijven lijken er wel brood in te zien in de maan, al was het alleen maar als nieuwe toeristische bestemming voor de superrijken.

Het bedrijf SpaceX zou al een raket hebben. De eerste proefvlucht zou zijn vastgesteld voor de komende maand. En dat terwijl ik (=as) me afvraag hoe goed die maankoorts past in de strijd tegen de klimaatvervuiling.

Bronnen: Le Monde, the Guardian en eigen werk