Ook voor de slimme kraai Kitty was deze opgave met al of niet communicerende vaten te lastig (foto: Plos)
Kraaiachtigen zijn slimme beesten. Zo bleken bepaalde ravensoorten in staat een lekker hapje te bereiken dat in een buis dreef, maar onbereikbaar was voor hun snavel, door steentjes in het water te gooien. Onderzoekers van de universiteit van Auckland (Nieuw-Zeeland) hebben samen met Corina Logan van de universiteit van Californië Santa Barbara wat subtielere proeven gedaan om te zien hoe kraaiachtigen die problemen zouden oplossen. Een proef met communicerende vaten en kleurtjes ging de meeste kraaiachtigen te ver. Toch kwalificeerden de onderzoekers de intelligentie van de proefdieren op het niveau van 7- tot 10-jarige kinderen.
Al jaren bestuderen onderzoekers van de universiteit van Auckland de slimheid van kraaiachtgen. Zo gebruiken raven, kraaien, eksters en hun soortgenoten hulpmiddelen (‘gereedschappen’) om problemen op te lossen. In het wild is waargenomen dat raven ‘gereedschap’ maken om noten te kraken. Begin dit jaar was er op de Engelse tv te zien hoe een wipsnavelkraai (Corvus moneduloides) er in slaagde met behulp van een hefboom voedsel te pakken te krijgen. Al eerder hadden proeven aan de universiteit van Oxford laten zien dat de vogels bepaalde natuurkundewetten ‘kenden’. Kraaiachtigen bleken steentjes te gebruiken om het water te laten stijgen tot het niveau waarop ze het voedsel, dat op het water dreef, konden oppikken. Zoiets als Aisopos (Aesopus) 2000 jaar geleden beschreef in zijn fabel De kraai en de kruik.
Corina Logan en en de onderzoekers van de universiteit van Auckland hebben de proeven nog eens verfijnd. Daarvoor gebruikten ze acht wipsnavelkraaien, die in de natuur voorkomen op het eiland Nieuw-Calidonië in de Stille Oceaan, waarvan er zes met succes door de ‘vooropleiding’ kwamen (ze leerden steentjes te gebruiken om bij voedsel te komen). Daarna werden de vogels aan allerlei proeven onderworpen zoals een buisje met water naast een buisje met zand (plus voedsel), een smalle en een brede buis, holle tegenover massieve ‘steenjes’, communicerende vaten, drijvende tegenover zinkende steentjes enz. De kraaien moesten kiezen welke situatie de meeste kans op succes (de buit pakken) zou opleveren. Eén kraai, Kitty, wist zelfs de truc met door kleur onderscheiden al of niet communicerende vaten tot een goed einde te brengen (het voedsel dreef op het water in het kleine buisje, dat te smal was voor de, al of niet echte, steentjes).
De klap op de vuurpijl was een proef met al of niet communicerende, ongelijk grote vaten, waarvan de eventuele verbinding onzichtbaar was gemaakt. Dat bleek een brug te ver voor de slimme vogels. Ook voor Kitty. Deze proeven waren als eens gedaan met kinderen van 4 tot 6. Die brachten er niet veel van terecht. Ze gooiden willekeurig steentjes in de een of andere buis. Het idee van communicerende vaten zat nog niet in begrippensysteem. Ook de proeven waarbij ze moesten kiezen welke buis de grootste kans opleverde om met behulp van steentjes de buit (een button) te pakken te krijgen deden de kleintjes niet al te best. De wipsnavelkraaien lijken dus ietsje slimmer. Zo’n jaar of 7 tot 10 schatten de onderzoekers. De onderzoekers willen daarmee overigens niet zeggen dat de ‘intelligentie’ van kraaiachtigen op dezelfde manier werkt als van mensen. De onderzoekers gaan hun onderzoeksresultaten vergelijken met andere vogels zoals musachtigen. Wordt vervolgd (ook hier).
Bron: Futura-Sciences