Een triazolinedion.
Thermoharders, zoals polyurethanen, zijn kunststoffen die tijdens de polymerisering vernetten en moeilijk tot niet herbruikbaar zijn. Bij verhitting smelten ze niet, maar verkolen ze. Onderzoekers van de Rijksuniversiteit van Gent hebben een truc bedacht om thermoharders toch verwerkbaar te maken. Met behulp van zogeheten triazolinedionen zijn thermoharders weer plastisch (en dus verwerkbaar) te maken. In de scheikunde wordt dan wel van klikchemie gesproken.
Triazolinedionen hechten zich aan de zijgroepen en uiteinden van polymeerketens. Daar verbinden ze zich met triazolinedionen aan andere polymeerketen (stel je zo’n polymeerketen maar voor als een spaghettisliert). Voor die reactie is zelfs geen ‘aanjager’ (katalysator) nodig. Door dit soort vernettingen (kenmerkend voor thermoharders), zijn die kunststoffen niet opnieuw te herverwerken. Thermoplasten, een andere groep kunststoffen waaronder polyetheen, worden bij verwarming weer zacht en blijven dus verwerkbaar. Thermoharders verkolen bij verhitting, maar niet als ze vernet zijn met die triazolinedionen. Bij verhitting wordt die verbinding (die koppeling tussen de ‘spaghettislierten’) verbroken en is het polymeer weer verwerkbaar. De vraag is of we dan nog wel kunnen spreken van thermoharders. Een andere vraag is wat die triazolinedionen met de eigenschappehn van de polymeren doen.
De term klikchemie is bedacht voor zeer snelle chemische reacties, die voor de volle 100% aflopen en zo simpel zijn dat zelfs een niet-chemicus ze zou kunnen uitvoeren. De onderzoekers willen niet zeggen aan welke toepassingen ze denken of met welke bedrijven ze contact hebben.
Bron: c2w