Na kanker is Alzheimer waarschijnlijk de ziekte waar over de hele wereld het meeste onderzoek naar gedaan wordt. Beide ziektes blijken een harde noot voor de wetenschappers om te kraken en daarom is men vaak al blij dat er middelen en mogelijkheden ter beschikking komen om de voortgang van die ziektes af te remmen. Onderzoekers van de universiteit van Cambridge (GB) schijnen een stofje, een chaperonnemolecuul, te hebben ontdekt dat bij de ziekte van Alzheimer de rem aan zet. Bij muizen tenminste.

Het gaat om, zoals gezegd, om een chapperonnemolecuul. Dat is een verbinding die er voor zorgt dat eiwitten op de juiste manier vouwen. Verkeerd gevouwen eiwitten worden afgebroken, maar kunnen ook de oorzaak van allerlei ziektes zijn. Het molecuul vertraagt de vorming van de voor de ziekte welbekende ß-amyloïde-plaques, die al jaren voordat de ziekte zich toont gevormd worden. Het zal  lastig worden het molecuul zelf als medicijn te maken, denken de onderzoekers, maar het aardige van dit onderzoek is dat blijkt dat het proces kennelijk kan worden onderbroken. “We hebben geen medicijn, maar we komen met een strategie die kan werken”, zegt onderzoeker Samuel Cohen . Het molecuul, dat Brichos genoemd wordt, hecht zich aan de haarvormige vezels in de plaque en door die af te  dekken voorkomt het dat er zich meer eiwitklonten vormen.  “Cohen: “Het stopt het ontstaan niet, maar het voorkomt een kettingreactie.”
De onderzoekers probeerden het molecuul uit in muizen die de plaques in de hersens kregen ingespoten om de biologie van Alzheimer na te bootsen. “Normaal gesproken verlaagt dat het peil van de zogeheten gamma-golven in de hersens, een indicator voor de giftigheid van de eiwitklontering”. Als de muizen meteen Brichos kregen ingespoten, leken hun hersens beschermd te zijn en was de gammagolfactiviteit niet te onderscheiden van die van gezonde muizen.

Brichos is zelf geen geschikt medicijn omdat het molecuul door het lichaam verteerd zou worden voor het zijn heilzame werk in de hersens zou kunnen uitvoeren. Cohen: “Het is nu zoeken naar een molecuul dat hetzelfde effect heeft en om te zien of dat  een goed uitgangspunt is voor een therapie.” Directe inspuiting in de hersens valt kennelijk niet te overwegen (of zeg ik nu iets heel stoms?)

Bron: the Guardian