Door oogbewegingen te registreren hoopten neuromarketingonderzoekers er achter te komen hoe een koopbeslissing in de hersens van klanten verloopt. (foto: Tobii)

Eindelijk wisten verkoopglibbers en marktheren hoe ze aan die botte koppen van de consumenten hun diepste verlangens en beslisprocessen konden ontlokken: neuromarketing, was het nieuwe toverwoord voor de slijtende wereld (slijten in de zin van verkopen). Grote nonsens, volgens Bernd Eberhart in het populair-wetenschappelijke blad bdw: al die ‘slimme’ vragenlijsten, hersenscans en ogenvolgers leveren nauwelijks bruikbare informatie op, vooral ook omdat niemand weet hoe je die moet interpreteren.

De laatste, zeg, tien jaar dachten de jongens en meisjes van marketing eindelijk greep op die wispelturige consument te krijgen. Neuromarketing. Niet alleen konden ze zo afleiden wat zijn diepste wensen en verlangens zijn en hoe hun koopbeslissingen verlopen, maar die zou je (dus) ook kunnen sturen. Kijk in zijn/haar hersens, volgens zijn/haar ogen en je gaat gegarandeerd scoren. Bij neuromarketing komen en groot aantal vakgebieden bij elkaar, en daar zit nu net het probleem, stelt Eberhart. Niemand heeft voldoende kennis van bedrijfskunde, economie, gedragsleer, psychologie en neurologie om chocola te maken van de hersenactiviteit en de oogbewegingen van conumenten als marketinginstrument. Intussen zouden er verschillende onderzoeken zijn uitgevoerd, die hebben aangetoond, of op zijn minst aannemelijk gemaakt, dat neuromarketing een lege huls is. Weer een van die heteluchtballonnetjes uit het land van de gebakken lucht. Weggegooid geld, al die penningen die bedrijven hebben gestoken in neuromarketing, aldus Eberhart. De mens is niet zo hulpeloos tegenover de reclamewereld als hij/zij vaak zelf denkt te zijn.

Bron: bdw