De ‘Hindenburg’ ontploft op 6 mei 1937 op een veld naij Lakehurst in de buurt van New York

“In het begin van de twintigste eeuw waren zeppelins gevuld met het uiterst explosieve waterstofgas de grote rage in Duitsland, die eindigde in de ramp met de Hindenburg in 1937″, zo begint Ed Regis, schrijver van ‘Monsters: The Hindenburg disaster and the birth of pathological technology.’ “Soms is de technologie een overwinning van waanzinnige geestdrift op de onplezierige feiten van de echte wereld.” Regis zegt dat er weer iets soortgelijks dreigt te gebeuren: de bemande reis naar Mars, waarvoor zich al vele duizenden spontaan hebben aangemeld.
Nederland heeft daar zijn aandeel in. Daar huist de organisatie Mars One die een ‘overtocht’ over een jaar of acht voorziet, en, als ik het goed begrepen heb, al Marsvaarders in opleiding heeft. De Amerikaanse organisatie Inspiration One heeft plannen om twee mensen naar een baan om Mars te schieten in 2018 en de ondernemende praatjesmaker Elon Musk wil ook die kant op.
Volgens Regis zijn die initiatiefnemers overmatig optimistisch over die reis, om te beginnen al over de reis zelf. Met de huidige technologie en chemische raketten zou het acht tot negen maanden duren voordat je bij Mars bent. Al die tijd zitten de Marsreizigers als haringen in een ton, die in niet op het internationale ruimtestation lijkt. Alles moet in die tijd worden gekringloopd: zweet, poep, pies, tranen enz. Die hele reis vindt, uiteraard, plaats in een vrijwel zwaartekrachtloze omgeving. Slecht voor je botten, je spieren, je hart en je schijnt er zelfs gaatjes van in je kiezen te krijgen. Kortom, je hele systeem raakt ontregeld en kapot, stelt Regis. In zijn kleine ruimte zijn alle ingrediënten voor onderlinge oorlog in ruime mate aanwezig en weglopen kun je niet. Daar komt nog eens bij dat de bemanning uiterst nauwgezet dient te opereren, stelt Regis, en al die nieuwe technologie zal dan ook nog eens blijken haar mankementen te hebben.

Er komen is nog het makkelijkste, zegt Regis. Mars zelf is een dode, koude en woeste planeet, waar zich nooit leven heeft ontwikkeld voor zover wij weten en waar geen inadembare lucht of zuurstof is, geen  vloeibaar water en geen eetbare dingen of omstandigheden om voedsel te verbouwen. “Om dat soort zaken zou je Mars een echte hel voor levende dingen kunnen noemen, ware het niet dat de gemiddelde oppervlaktetemperatuur  er -60°C is.” Op die vijandige planeet zouden mensen alle levensbenodigdheden zelf moeten produceren, ook zuurstof. De, dunne, Mars-atmosfeer bestaat voor 95% uit kooldioxide. Het is lastig zuurstof in grote hoeveelheden van de aarde mee te nemen, dus moet je die zelf maken. Zuurstof is er op Mars als een van de twee elementen van water, maar water ligt er niet voor het oprapen. Het plan is om, zegt Regis, grond te verwarmen om het water er uit te stoken en vervolgens dat water op te vangen en via elektrolyse te splitsen in waterstof en zuurstof. We ademen echter geen zuiver zuurstof maar een mengsel met vooral veel (80%) stikstof. Dat zou uit de Mars-atmosfeer moeten komen. Et voilá: frisse lucht. Dat, zegt, de auteur, zijn maar een paar van de problemen die de Marsreizigers zullen tegenkomen. Mensen op Mars brengen en die langer dan vijf minuten in leven houden is nog niet het allergrootste probleem, maar het idee dat we Mars zouden kunnen kolonialiseren met een jaar of tien is een slecht idee, dat, zegt Regis, in de buurt komt van een grap.

Bron: New York Times