Mosseldiertjes uit ‘Kunstformen der Natur’ van Ernst Haeckel (afb: Wiki Commons)
Wat de aardopwarming betreft kan ik de laatste tijd louter kommer en kwel melden, maar nu heb ik een minuscuul (?) lichtpuntje gevonden. Het schijnt dat het smelten van het zeeijs rond de polen heeft geleid tot de aanwas van bryozoa, ook wel mosdiertjes genoemd, op de bodem van de zee die blijken een hoop van het broeikasgas kooldioxide aan te kunnen, niet direct maar via algen die de mosdiertjes tot voedsel dienen. Door het verdwijnen van het zeeijs op de polen neemt de algengroei toe. Een meevaller, schatten te onderzoekers.
“Het was een verrassing dat het leven al meer dan tien jaar onzichtbaar heeft gereageerd op de klimaatverandering als gevolg van een van de zichtbaarste: het verblauwen van de polen”, zegt de Britse onderzoeker David Barnes. “We vonden dat een aanzienlijk deel van de planeet, meer dan 3 miljoen km2, een belangrijke koolstofput is en, belangrijker, een negatieve terugkoppeling op de klimaatverandering.”
Wetenschappers hadden al in de gaten gekregen dat arctische bossen en nieuwe algenbloei op plaatsen waar ijs verdween de aardopwarming afremden, maar met de bestudering van de mosdiertjes denken ze dat die ‘beestjes’ veel meer effect kunnen hebben dan de eerste twee als het aankomt op het vastleggen van koolstof. Het verlies aan zeeijs op de Zuidpool is nog niet zo erg als op de Noordpool. Bij dit onderzoek verzamelden Barnes c.s. monsters in de zeeën van West-Antarctica en ze gebruikten hoogresolutiebeelden van de zeebodem om de dichtheid van de leven vast te stellen. Ze verzamelden twintig jaar lang gegevens.
Daar kwam uit dat dat die mosdiertjes jaarlijks steeds meer koolstof vastleggen. Die hoeveelheid zou sinds de jaren 80 bijna zijn verdubbeld tot meer dan 200 000 ton. Andere zeewezens er bij betrekkend zou dat 2,9 miljoen ton kunnen zijn, schatten de onderzoekers, het equivalent van 50 000 ha tropisch regenwoud (niet bijster indrukwekkend). Volgens Barnes is het verschil in ‘koolstofopname’ in de verschillende gebieden rond Antarctica direct gekoppeld aan het ijsverlies. Barnes: “De bossen zijn belangrijk als het gaat om de koolstofcyclus en de klimaatverandering, maar tweederde van onze planeet is oceaan en daar beneden is leven dat je niet ziet en dat toch erg belangrijk is voor het klimaat.” Of iets soortgelijks ook rond de Noordpool plaatsvindt zal nog moeten worden uitgezocht, maar dat lijkt niet onaannemelijk.