Koutsovoulos van de universiteit van Edinburgh (Sch) en zijn medeonderzoekers kwamen tot slechts 400 ‘vreemde’ genen. Bob Goldstein c.s.  gingen van een veel groter beerdiertjesgenoom uit (250 miljoen tegen 135 miljoen baseparen) en kwamen uit op 6500 vreemde genen. Het verschil zou zijn te verklaren uit het ‘meenemen’ van bacterie-DNA en verontreingingen. “Wij hebben voor een groot deel ander vreemd DNA gevonden dan Goldstein c.s.” De onderzoekers uit Schotland twijfelden aan hun eigen resultaten. Ze gaan de zaak verder uitzoeken.

Beerdiertjes, door wetenschappers Tardigrada genoemd, heb je in talrijke soorten. Ze zijn kleine: 0,2 tot 1,0 mm. Ze leven bij voorkeur in water of vochtige omgevingen. Ze overleven in Alaska en zelfs op de Zuidpool en blijven ook in leven na lange droogteperiodes. Je kunt ze invriezen of drogen, ze zijn niet dood te krijgen. Tien dagen rond de aarde cirkelen, in vacuüm of onder straling, ze hebben er geen problemen mee. Logisch dat de mensen nieuwsgierig zijn hoe die beestjes dat flikken.
Bob Goldstein en zijn ploeg van de universiteit van Noord-Carolina heeft de beestjes aan een nader genetisch onderzoek onderworpen of nauwkeuriger gezegd die van een vertegenwoordiger van een soort, de Hypsibius dujardini,  en die resultaten vergeleken met de genetische code van andere levende wezens. Het bleek dat 17,5% van het erfgoed van het beerdiertje afkomstig is van andere organismen. Daarmee zou hij recordhouder in het dierenrijk zijn. Meestal is het minder dan 1%.  Het beerdiertje zou 6000 genen geleend hebben van bacteriën, planten, schimmels en archaea.
Het is mogelijk dat het genoom van beerdiertjes in gedroogde toestand ‘bevattelijk’ is voor vreemd DNA. Het is bekend dat beerdiertjes schade aan hun erfgoed erg goed kunnen repareren. Bij dat proces zou, vreemd genoeg, makkelijk vreemd DNA kunnen worden ingebouwd, denken de onderzoekers.
“Om extreme omstandigheden te overleven is het voor sommige dieren zinvol om vreemd erfgoed in te lijven en bacterieel DNA zou daarbij bijzonder interessant kunnen zijn, omdat die een beter weerstandssyteem hebben dan dieren”, zegt medeonderzoeker Thomas Boothby. “Bacteriën houden al miljarden jaren stand onder extreme omstandigiheden.” En juist die vreemde genen geven de beerdiertjes hun buitengewone ‘verleefbaarheid’, denken de onderzoekers. Dat gaan ze nu verder uitzoeken. Dat zal wel moeten nadat Georgios Koutsovoulos en de zijnen tot hele andere cijfers kwamen over het vreemde DNA van de beerdiertjes.
Nog wat wetenswaardigheden. Of de gegevens kloppen weet ik niet, maar ook met minder zijn ze indrukwekkend.