Rokende schoorstenen van staalfabrieken in Qian’an in Noord-China (foto: dpa)

Was het Kyoto-protocol in 1997, de ‘voorloper’ van het klimaatakkoord in Parijs een succes? Dat hangt er een beetje vanaf hoe je de cijfers interpreteert, maar op zijn best kun je het resultaat gemengd noemen, stelt Michael Le Page in het Britse blad New Scientist.
Volgens dat akkoord hadden 38 rijke landen met elkaar afgesproken om de kooldioxideuitstoot van hun land in 2012 5% onder het niveau van 1990 te brengen. Volgens de cijfers die pas onlangs bekend zijn geworden reduceerden de 38 hun totale uitstoot met 2 gigaton per jaar (had volgens het Protocol 1 miljard ton moeten zijn). Dat lijkt een succes, zegt Le Page, maar de emissies van de voormalige sovjetlanden vlogen omlaag voor het Protocol maar getekend was, wat neerkwam op 2,2 gigaton per jaar. Als je die verrekent kun je het Protocol als mislukt beschouwen.
Amerika en Canada tekenden het Protocol, maar lapten die afspraken vervolgens aan hun laars. Als je die uitsluit dan haalden de resterende 36 landen de reductie van een 0,5 miljard ton, zelfs als je die 2,2 miljard ton kooldioxide uitsluit (haalden ze 2,7 miljard ton? ), schrijft Le Page.
Tien landen kochten echter hun emissierechten elders, hetgeen neerkwam op 0,3 gigaton. Ten gevolge van de zwakke economie in de rijke landen, daalde de uitstoot met 1 tot 2 gigaton per jaar. Zonder die crisis zouden de 36 niet eens in de buurt van hun einddoel komen. Daar komt nog eens bij dat kooldioxiderijke operaties werden verplaatst naar andere landen, zoals China, wat de prestaties van de 36 nog eens extra onderuit haalt. Daar komt nog eens bij dat de snel groeiende uitstoot van de lucht- en scheepvaart niet werd meegenomen. Dan hebben we nog niet eens gehad over de misschien wat al te bescheiden doelstellingen van het Kyoto-protocol.
Toch beweren sommigen, zoals Michael Grubb van het university college in Londen dat het protocol een succes is geweest. Dat zou goed zijn voor de verwachtingen rond het akkoord dat december vorig jaar in Parijs is gesloten.
Volgens Igor Sjislov van het instituut voor klimaateconomie in Parijs is het niet zeker dat als de crisis er niet geweest was, landen de doelstelling niet hadden gehaald. Wellicht waren de landen dan ambitieuzer geweest, maar dat lijkt mij onzin, zeker als je bedenkt dat verreweg de grootste klimaatbedreiger, Amerika, zich feitelijk had teruggetrokken. “Het Kyoto-protocol heeft niet de grote impuls gegeven, vooral ook omdat de grootste vervuilers, de VS en China, niet meededen, maar in Parijs doen alle landen mee”, zegt hij hoopvol.

Bron: New Scientist