Het leven in het Precambium zou volgens sommigen al heel wat verder ontwikkeld zijn dan Gros veronderstelt

Een van de kwellendste vragen die wij mensen ons kunnen stellen is of er elders in het heelal leven bestaat, misschien wel iets dat lijkt op menselijk leven. Nuchter geredeneerd is die kans niet onaanzienlijk, maar wij mensen zijn dat nog niet tegengekomen. Dat kan ook eigenlijk niet, want wij pieren maar zo’n beetje in ons eigen zonnestelseltje rond en dat kost ons al een hoop energie en inspanning. Je kunt het ook omdraaien: kunnen we elders leven brengen? Dat vroeg theoretisch fysicus Claudius Gros van de Goethe-universiteit in Frankfurt (D) zich af. Hij ziet wel mogelijkheden. Mijn vraag is: waarom zou je dat doen?Op zoek naar andere ‘aardes’ en mogelijk leven wordt er wereldwijd stevig gespeurd naar exoplaneten (planeten buiten het zonnestelsel).  Daar schijnen er vele van te zijn, maar het is nog niet zo makkelijk om planeten in ons, laat staan andere sterrenstelsels te ontdekken (planeten geven geen licht).
Net zoals in ons zonnestelsel heb je planeten in (vele) soorten en maten. “Het is zeker dat we een groot aantal exoplaneten zullen ontdekken, die soms onleefbaar zijn, maar niet permanent. Leven is daar dan mogelijk, maar dat krijgt daar niet de tijd zich onafhankelijk te ontwikkelen.” Dat deed bij hem het idee ontstaan op dat soort planeten voor leven te zorgen, een idee dat hij (?) de Genesismissie heeft genoemd.

Microruimtevaartuig

Technische gezien zou de missie al binnen enkele decennia kunnen worden uitgevoerd met behulp van een onbemand microruimtevaartuig. Bij aankomst op zo’n exoplaneet zou een geautomatiseerd genlab een selectie van eencelligen kunnen fabriceren. Die zouden zich daar moeten vestigen om er een eigen ecosfeer te creëren. Die eencelligen zouden zich dan verder kunnen evolueren tot complexere systemen. Gros: “Op die manier slaan we ongeveer viermiljard jaar aan (aardse; as) evolutie over die de aarde nodig had om de dierenwereld te krijgen die we in het precambrium hadden, zo’n 500 miljoen jaar geleden.” Om ‘lokaal’ leven niet te verstoren, zou zo’n operatie alleen mogen worden uitgevoerd op onbewoonde, levenloze planeten. Hoe zo’n microvaartuig dat zou moeten kunnen constateren is kennelijk van latere zorg.

De duur van de Genesismissie is voor ons mensen irrelevant, omdat we het over evolutionaire processen hebben die tientallen of honderden miljoenen jaren in beslag kunnen nemen. We hebben er dus helemaal niets aan. Gros vindt dat we zo het leven iets teruggeven. Het zal wel.
Volgens hem is niet te verwachten dat het leven dat op die exoplaneet ontstaat uiteindelijk biologisch veel verschilt van het aardse, mochten de aardlingen die willen koloniseren. Dat lijkt me een rare overweging. Als de aarde over, zeg, 500 miljoen jaar nog bestaat, zouden er dan nog mensen zijn? Het lijkt me hoogst onwaarschijnlijk…

Bron: Alpha Galileo