Vostokstation op de Zuidpool

Niet alleen de Noordpool heeft last van de aardopwarming. Ook de Zuidpool verliest steeds meer ijs: tussen 2012 en 2017 jaarlijks gemiddeld zo’n 219 miljard ton, aldus een onderzoeksgroep rond Andrew Stepherd van de universiteit van Leeds . Tussen 1992 en 2012 lag dat verlies gemiddeld op 76 miljard ton per jaar. Dat smeltende ijs ‘vertaalt’ zich in een tot nu toe nog bescheiden stijging van de zeespiegel.
Tussen 1992 en 2017 is de zeespiegel gemiddeld met 7,6 mm gestegen. Dat lijkt niet ernstig, maar is wel het begin van een desastreus proces. Shepherd: “Volgens onze analyse is het ijsverlies in Antarctica de laatste tien jaar versneld.” Daardoor draagt de Zuidpool meer bij aan de zeespiegelstijging dan ooit eerder in de afgelopen 25 jaar. Als al het ijs op de Zuidpool verdwijnt, dan zou de zeespiegel met 58 m stijgen. Kusten zullen moeten beschermd worden tegen deze te verwachten ‘zondvloed’, vindt de poolonderzoeker. Hele delen van de wereld zullen dan onder water verdwijnen.

Voor hun onderzoek gebruikten de alles bijeen 88 wetenschappers werkzaam bij 44 verschillende onderzoeksorganisaties gegevens van 24 studies waarbij via satellieten de ijsmassa is geschat. Het meeste ijs verliest het westdeel van de Zuidpool: tussen 1992 en 2012 gemiddeld 53 miljard ton per jaar en tussen 2012 en 2017 159 miljard ton. Echter ook aan de oostkant van het Antarctische vasteland gaat de laatste jaren de ijsmassa achteruit. Tussen 1992 en 2012 viel er nog een toename te noteren, maar tussen 2012 en 2017 daalde die met gemiddeld 20 miljard ton ijs per jaar.

Onzekerheid

Medeonderzoeker Veit Helm van het Alfred Wegenerinstituut in Bremerhaven benadrukt dat de statistische onzekerheid van deze analyse nogal groot is. “De gemeten hoogteveranderingen zijn zeer gering. Dan hebben kleine meetfouten grote gevolgen.” Ook wisselt de sneeuwval nogal sterk. Daardoor kan ook niet met absolute zekerheid gezegd worden dat de ijsmassa op Oost-Antarctica is verminderd.
Om de veranderingen goed te kunnen volgen zijn satellietwaarnemingen onontbeerlijk en die dienen op elkaar aan te sluiten.

2070

Martin Siegert van het Imperial College in Londen heeft met collega’s een gooi gedaan naar de ontwikkelingen in de komende vijftig jaar op basis van twee scenario’s: het slechtste waar we niks doen aan de broeikasgasuitstoot en het beste waar we werk maken van het terugdringen van die uitstoot. Alles hangt daarbij af van wat de mensheid de komende tien jaar zal doen (of laten) in de strijd tegen de klimaatverandering, stellen de onderzoekers.

Bron: der Spiegel