Datacentra in de ruimte (afb: Microsoft)
Datacentra waar veel van onze digitale rotzooi ligt opgeslagen kosten een hoop energie niet in de laatste plaats om die servers koel te houden. Microsoft heeft al eens een datacentrum in zee laten afzinken en denkt nu er eentje de ruimte in te sturen. Ook de Sahara is niet veilig. Lees verder
De optische schijf van zijde (afb: M. Liu)
Met behulp van infrarood-nanolithografie hebben Amerikaanse en Chinese onderzoekers een ‘harde’ schijf gemaakt van/op zijde. Op die optische schijf kan digitale informatie worden opgeslagen met een dichtheid van 10 gigabyte per cm2. De zijden schijf zou geen last hebben van warmte, vocht gammastraling en sterke magnetische velden. Toch zal je waarschijnlijk nooit een zijden schijf in jouw computer stoppen. De informatiedichtheid en snelheid die daarmee te bereiken is is veel te klein in vergelijking met een normale optische schijf. De onderzoekers denken aan opslagsystemen die in het lichaam kunnen worden geïmplanteerd om meetgegevens op te slaan. Lees verder
Opslagelementen op piëzokristal (afb: JGU)
Zoals in dit blog al vaker verteld is kost dat hele, mooie digitale ‘bouwwerk’ ons een hoop energie. De it-sector zal, al er niks gebeurt, in 2030 zo’n 10 petaWattuur verbruiken. Dat zou de helft zijn van van de totale (verwachte)stroomproductie in dat jaar. Onderzoekers van de Johannes Gutenberguniversiteit in Mainz aan die energiedolle situatie te doen. Ze ontwikkelden een techniek waarmee het wegschrijven van gegevens op servers nog maar de helft aan energie kost, terwijl de architectuur van die servers een stuk ingewikkelder zou kunnen worden. Dat helpt natuurlijk niet erg (de spreekwoordelijk druppel op de gloeiende plaat) als we steeds maar weer technieken ontwikkelen die stroom vreten, zoals kunstmatige intelligentie, en systemen ook niet energiezuiniger worden. Lees verder
Apple is een raar bedrijf. Ik werd ooit verliefd op hun computers toen die nog maar een heel klein deeltje van de computerwereld uitmaakten in de jaren 80. Ik heb nog steeds Apples (MacBooks Pro’s), maar mijn voldoening er mee is zowat naar het nulpunt gezakt: weinig opslagruimte, niks meer te vervangen. Nu blijkt Apple ook nog eens te sjoemelen met opslagruimte in dat opzicht dat als je bestanden, bijvoorbeeld foto’s, overbrengt van je iPhone of je iPad naar je Mac je een hoop ruimte kwijt raakt op je harde schijf.
Lees verder
Het ‘machientje’ voor het omzetten van digitale code in DNA-code (afb: MIcrosoft)
DNA is geweldig opslagmateriaal en al langer wordt er gewerkt aan DNA-computers of, minder futuristisch, DNA-opslagsystmen. Je kunt enorm veel informatie kwijt op een petieterig kommetje met DNA. Probleem is alleen hoe je die informatie handzaam omzet in DNA-strengen. Bij Microsoft en de universiteit van Washington schijnen ze een machientje te hebben ontwikkeld dat automatisch numerieke bits ombreit tot DNA-strengen met die numerieke informatie voor nog geen 10 000 euro. Vooralsnog uiterst traag… Lees verder
De omzetting van digitaal in dna-taal (afb: Science)
DNA is niet alleen voor medici en genetici een begeerlijk onderzoeksdoel, maar ook voor informatici. DNA is met zijn vier ‘letters’ een geweldig opslagmedium. Onderzoekers van de Amerikaanse Columbia-universiteit en van het New Yorkse genoomcentrum hebben DNA gebruikt om een besturingssysteem en een korte film op te slaan. Ze stellen dat de opslagdichtheid honderd keer groter is dan in een eerder ontwikkelde methode. Lees verder
Meer dan 10 TB aan gegevens zou kunnen worden opgeslagen in deze hoeveelheid DNA (roze spul) (afb: univ.v. Washington)
Onderzoekers kijken al jaren verlekkerd naar de mogelijkheden van DNA als gegevensopslag-medium. Vorig jaar zou al aannemelijk zijn gemaakt dat gegevensopslag op DNA ‘het eeuwige leven’ heeft. Nu zeggen wetenschappers van de universiteit van Washington en Microsoft een compleet DNA-geheugen te hebben gebouwd om gegevens op te slaan die er ook weer van af te halen zijn. Grote voordeel van DNA-geheugens is de indrukwekkende gegevensdichtheid. Ik heb zo mijn twijfels over de snelheid waarmee je je gegevens van het DNA-geheugen kan halen. Lees verder
Een DNA-multiplicator is een van de apparaten die dienst zouden kunnen doen bij een DNA-geheugen
Digitale gegevens worden opgeslagen in magneetveldjes, elektrische ladingen of in patronen van minuscule stipjes die lichtbundels weerspiegelen. Veilig en langdurig is het idee, want ‘onverwoestbaar’ materiaal. Er zijn al vaker ideeën geopperd om DNA te gebruiken als materiaal om digitale gegevens op te slaan, maar DNA is een organisch materiaal en organisch materiaal heeft de on(?)aangename eigenschap om relatief snel te vergaan. Nu hebben onderzoekers de universiteit van Washington, in samenwerking met Microsoft, en van de universiteit van Illinois aannemelijk gemaakt dat alle digitale informatie op deze aarde op dit moment is op te slaan in negen liter vloeistof met DNA. Die informatie zou in dat DNA-geheugen zeker duizend jaar veilig en zeker zijn, denken die onderzoekers. Er zijn nog wel wat vlekjes weg te werken. Lees verder
De onderzoekers toonden aan dat er per cel vier verschillende energieniveaus zijn te onderscheiden, waardoor per cel meer dan 1 bit is op te slaan (afb: Nature Photonics)
In de informatica lopen er zo wat lijntjes naar de toekomst. De kwantumcomputer is er zo een, maar ook licht mag er zijn. De snelheid van de gegevensstromen wordt nu bepaald door de snelheid waarmee elektronen door geleidend materiaal kunnen bewegen, maar lichtdeeltjes zijn veel sneller. Dat vergt een heel andere elektronische infrastructuur, ook van de geheugens. Het lijkt er op dat onderzoekers van het Karlsruher instituut voor technologie (KIT), samen met die van de universiteiten van Münster (D), Oxford (Eng) en Exeter (Eng) een vast geheugen hebben ontwikkeld dat werkt met licht. Door met bepaalde materialen te werken is het ze zelfs gelukt meer dan een bit per cel op te slaan. Lees verder
Linksonder de plasmonische nanoantennes met goud bedekt (afb: univ.v.Illinois)
Onderzoekers van de universiteit van Illinois zouden voor het eerst muziek optisch gecodeerd hebben vastgelegd op een zogeheten plasmonische nanostructuur. Het opslagmedium maakt geen gebruik van magnetisme en zou een vervanger moeten zijn van de huidige analoge opslagmedia zoals magneetbanden of microfilms. De nano-antennes zouden echter ook digitaal gebruikt kunnen worden. Deze nanostructuur zou dat 5600 keer compacter doen dan de bestaande analoge opslagtechnieken.
Lees verder