Zo’n 25 jaar lang heeft Amerika zelf geen plutonium meer geproduceerd, maar aan die onthouding is nu een eind gekomen. Reden daarvoor is dat de NASA deze uiterst giftige, radioactieve brandstof nodig heeft voor zijn ruimtevaartprogramma, zo meldt Der Spiegel online op gezag van de Duitse uitgave van New Scientist.
De Amerikanen zweren bij kernenergie als het om de energievoorziening van ruimtevaartuigen gaat. De laatste 25 jaar kochten de Amerikanen de brandstof elders in, onder meer in Rusland. In het Nationale Energielab in Oak Ridge, Tennessee, is nu al een paar gram geproduceerd van de gewenste isotoop plutonium-238. De capaciteit is zo’n 1,5 kilo per jaar, volgens Der Spiegel genoeg om alle NASA-plannen te kunnen uitvoeren. Slechts op weinig plaatsen in de ruimte is er voldoende zonlicht om dat, via zonnecellen, als energiebron te kunnen gebruiken. Het Mars-karretje Curiosity heeft zo’n 4 kilo plutonium bij zich. Volgens de NASA is er weinig weinig kans dat het gevaarlijke plutonium voor problemen zou kunnen zorgen.
Greenpeace is er niet gerust op. Niet alleen bestaat er kans op verspreiding bij een calamiteit op of in de buurt van de aarde, maar bij de productie van de raketbrandstof ontstaat ook plutonium-239, een isotoop dat een veel langere halfwaardetijd heeft dan plutonium-238 (24 000 jaar tegen 88 jaar). Dat betekent dat dat isotoop duizenden jaren achter slot-en-grendel zou moeten worden opgeslagen en bewaakt. Plutonium-isotopen kunnen gebruikt worden voor de aanmaak van kernwapens. De vraag is wat Amerika zou doen als Iran besluit plutonium te gaan produceren voor het eigen ruimtevaartprogramma…
Bron: Der Spiegel Online
Categorie archieven: ruimtevaart
Dure zelfmoord
Er zijn mensen die zich anderhalf jaar hebben laten opsluiten om uit te vinden hoe het is om een reisje naar Mars te maken. Wat moeten mensen toch op die kale planeet? Ergens in, ik geloof, Arizona, is er een woestijn die ‘sprekend’ op Mars lijkt. Gezellig. Voor je er bent (ik bedoel Mars, niet Arizona) zit je driekwart jaar in een eng klein huisje, waar bovendien nog anderen op je lip zitten. Samen op vakantie gaan is een goede test voor een relatie. Dan mag zo’n Marsreis een extreme test heten.
De NASA is driftig op zoek naar water op Mars. Ja en wat als je dat vindt? Aan het Marsoppervlak vervliegt het waar je bij staat. Wat eten we daar, trouwens? Zelfgekweekte worteltjes en aardappelen? Lachen. Dus moet het voer worden meegenomen. Voor vele jaren. Er zijn mensen die dat spannend vinden. Er zijn goedkopere manieren om zelfmoord te plegen….
André Kuipers gaat weer naar boven
Je kunt natuurlijk stellen dat vroeger ook een hoop tijd en geld verspild is met geloof, maar dat wil toch niet zeggen dat we daarin moeten volharden? Zit er een stijgende lijn in? Ik bedoel in de ontwikkeling van de mens. Ik geloof er niks van. We modderen gewoon door op technisch wat hoger (?) niveau.
Neem nou dat internationale ruimteschip. André Kuipers gaat er weer heen. Om wat te doen? Het er uithouden. Wat kost dat en wat levert dat op? Veel en weinig. We modderen gewoon door in een hogere baan.
En de Russen slagen er maar niet in een wagentje op Mars af te leveren. Ook zo’n verspilling. Vraag aan de Amerikanen of je wat instrumenten op hun karretje mag zetten of verlies je dan je gezicht? Zoals ik al zei: we modderen, soms letterlijk, door en veel slimmer worden we niet (ondanks al die hoogopgeleiden onder ons).
Water brandt (volgens NASA-man)
Bob Park is hoogleraar aan de universiteit van Maryland (VS). Bob is een leuke professor en blogde al voordat iemand daar ooit van gehoord had. De creationisten moeten het vaak ontgelden bij Bob, maar ook de NASA kan weinig goed doen en als je Bob mag geloven – ik doe dat maar al te graag – is dat ook een erg klungelige organisatie. Nu hebben die Amerikaanse ruimtevorsers een satelliet naar de maan gestuurd om te kijken of daar water is. Nogal duur water, vond Bob. Hij bood zijn eigen kraanwater aan, maar daar had de NASA geen behoefte aan. Wat moeten jullie met dat water, vroeg Bob. De raketten bijtanken. De raketten bijtanken? Is water dan een brandstof, vroeg hij. Nee, zei de NASA-meneer, maar daar zit waterstof in en dat is een bestanddeel van raketbrandstof. Maar dan zal je het water toch eerst moeten splitsen en dat kost toch energie, vroeg Bob verbaasd. Neem me niet kwalijk, zei de NASA-meneer, maar mijn mobiel gaat.
Se non è vero, è ben trovato (Als het niet waar is, is het mooi verzonnen)…