Aziatische scholieren van 15 en 16 jaar zijn volgens een onderzoek van de OESO (organisatie voor economische samenwerking en ontwikkeling; ’s wereld rijkste landen) het best in hun schoolvakken lezen, wiskunde en wetenschap. Ook zijn ze het best in het oplossen van praktische vraagstukken. Lees verder
In 2005 verscheen een artikel in Nature over een onderzoek waaruit zou zijn gebleken dat symmetrische mensen, het onderzoek is gedaan in Jamaica, betere dansers zijn. Omdat symmetrie als een indicator voor genetische kwaliteit wordt gezien, zou dat betekenen dat de uitkomst van baltsgedrag gunstig is voor de soort (=mens). Stop maar weer in het mapje ‘Onzin’. Het artikel wordt namelijk teruggetrokken. Lees verder
Het goed mis in de wetenschap. Onlangs constateerde de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) dat het Nederlandse onderwijs, inclusief het tertiaire, op de schop moet, willen we ons (rijke) plaatsje in de wereld behouden. Vandaag stookt Frank Miedema, decaan van het Utrechts Medisch Centrum (vroeger heette dat het Utrechts Academisch Ziekenhuis), het vuurtje nog eens verder op in een vraaggesprek in de Volkskrant: “Prikkels in de wetenschap zijn net zo pervers als bij de banken.”
Lees verder
Een Belgische hoogleraar aan het academisch ziekenhuis in Leiden (LUMC) is betrapt op knoeien met onderzoeksgegevens. De vrouw sjoemelde drie jaar lang, vooral ’s nachts, met bloedmonsters om een door haar ontworpen test als betrouwbaar voor te stellen. Begin juni werd ze op staande voet ontslagen. Minstens één wetenschappelijke publicatie is ingetrokken.
Sinds 2010 sloop de hoogleraar reumatologie regelmatig haar eigen lab binnen om onderzoeksmateriaal te manipuleren. De vrouw, die in 2002 promoveerde aan de Universiteit Antwerpen, had een test ontwikkeld waarmee de aanwezigheid van zeer specifieke antistoffen bij patiënten met reumatoïde artritis zou kunnen worden aangetoond. Haar theorie verscheen in januari 2010 in het blad van de Amerikaanse academie van wetenschappen PNAS. Bij een vervolgstudie bleek de test echter nauwelijks te werken, waardoor ze onder zware druk kwam te staan. Volgens de onderzoekscommissie van de universiteit, besloot ze daarop de test te manipuleren. ’s Avonds en ’s nachts maakte ze negatieve bloedmonsters toch positief door ze te mengen met andere monsters, of door er de antistoffen van muizen aan toe te voegen. In maart roken medewerkers echter onraad, waarop de zaak aan het licht kwam.Tegen de onderzoekscommissie heeft de reumatologe de feiten meteen toegegeven. Ze zei daarbij alleen te hebben gehandeld. De veertiger is ondertussen nog steeds als gasthoogleraar aan de Universiteit Antwerpen, maar het dagelijks bestuur van de faculteit zal zich maandag over haar toekomst buigen, zo meldt De Standaard
Bron : De Standaard
Economie is geen wetenschap, maar een bezigheid die ernstig overschat wordt. Ondanks al dat gestudeer van economen zijn die er nog niet in geslaagd om, om maar wat te noemen, een recept te bedenken voor de bestrijding van recessies. Het is in de economie niet zo dat als je dít doet, dat er dan dát gebeurt. Daarvoor zijn economische processen nog (?) te ingewikkeld voor de economische ‘geleerden’. Zou er geen hulp van natuurwetenschappelijke kant kunnen komen? Er zijn tenslotte natuurwetenschappers die zich bezig houden met wat zij ‘complexe systemen’ noemen.
Een van die complexe wetenschappers is Michael Harré van de universiteit van Sydney. Hij en enkelen van zijn collega’s denken dat je economie wel degelijk om de grote, gevaarlijke klippen heen kunt laten zeilen, door aan de macro-economische knoppen te draaien. Net als bij een echte wetenschap. Ze hebben hun ideeën opgeschreven in het wetenschapsblad European Physical Journal B.
Natuurkundigen hebben een lange ervaring met statistische mechanica bij het bestuderen van kleine fluctuaties rond evenwichtspunten van grote aantallen wisselwerkende deeltjes bij veranderlijke druk en temperatuur. Door die principes toe te passen in de economische speltheorie zou het mogelijk moeten zijn om, bijvoorbeeld, wisselwerkingen tussen beschrijven te beschrijven afhankelijk van de eigen strategische keuzes of die van derde bedrijven. Eerder onderzoek had al aannemelijk gemaakt dat als een macro-economische grootheid, bijvoorbeeld belastingdruk, verandert, bedrijven een klein beetje bewegen, niet te veel. Door de veranderingen bij bedrijven kan de economie een omkeerpunt bereiken waardoor de hele economie in elkaar klapt, rekenen Harré en zijn medewerkers voor. Het is, denken de onderzoekers, mogelijk een stabiele toestand te vinden waarbij de bijdragen van bedrijven aan de economie in financiële termen worden gemaximaliseerd. En áls de economie dreigt af te glijden naar een ineenstorting, zou door kleine veranderingen een katastrofe zijn te voorkomen, schrijven ze.
Dat alles valt en staat natuurlijk met de mogelijkheid om ook echt aan die knoppen (=economische parameters) te kunnen draaien en of je daadwerkelijk weet waar je economisch ten opzichte van die ‘omkeerpunten’ staat. Dat lijkt nog (?) niet het geval te zijn. Dus? Ik houd er voorlopig nog maar op dat economie geen wetenschap, al die mooie economische formules ten spijt.
Bron: Eurekalert
Op de webstek sociale vraagstukken een mooi relaas over de Vernieuwingsimpuls van NWO, een organisatie die onderzoeksgeld verdeeld. Die Vernieuwingsimpuls moest/moet wetenschappelijk talent opsporen en stimuleren.
Mooi streven en ik kan niet uit het relaas opmaken of het ooit wel is gelukt, maar ergens is er iets fout gegaan (dan zou je toch denken dat het ooit wél goed is gegaan). Een van de dingen, zo schrijven Barend van der Meulen, Pleun van Arensbergen en Marije de Goede, is dat de impuls van karakter veranderd is. “Oorspronkelijk was de Vernieuwingsimpuls bedoeld om een kleine groep onderzoekers (‘de beste 10 procent) de mogelijkheid te geven een vernieuwende onderzoekslijn op te stellen en om de doorstroom aan de universiteit te bevorderen. Tegenwoordig worden bijna alle jonge onderzoekers aangemoedigd een beurs aan te vragen, met als resultaat dat ook voor wie geen beurs in het verschiet ligt de beoordelingscriteria van de Vernieuwingsimpuls leidend zijn. Sociale vaardigheden, didactische- en managementkwaliteiten en dwarse genialiteit worden niet of nauwelijks gewogen bij de Vernieuwingsimpuls. Nu de universiteiten met hun beleid de criteria van de Vernieuwingsimpuls volgen, worden die vaardigheden ook binnen de universiteiten steeds minder onderkend en gewaardeerd. ’Einstein zou niet door deze selectie komen’, zeiden geïnterviewden in ons onderzoek.”
Dat is natuurlijk aardig gezegd, maar betekent het ook wat? De geciteerde zou zich een, afgewezen, Einstein kunnen voelen. Punt bij al dit soort beoordelingssystemen is dat je er makkelijk de toppers mee kunt missen. Is iemand een genie of alleen maar tegendraads? Zeg het maar. Er lopen, en dat is niet cynisch bedoeld, heel wat miskende talenten in wetenschapsland rond. Wil je bij dit soort beoordelingssystemen in het pulletje vallen, dan moet je zorgen je niet al te ver van de brede stroom te verwijderen.
Er moet wat veranderen vinden de scribenten, maar vreemd genoeg zijn de pijlen niet op de Vernieuwingsimpuls gericht. De universiteiten zouden hun personeelsbeleid moeten aanpassen en academici zouden een beter zelfbeeld moeten krijgen: menigeen heeft een te hoge (academische) dunk van zichzelf. Dat eerste zie ik al moeilijk gebeuren, maar dat twee lijkt me helemaal kansloos. Dus? Toch maar gewoon weer een pot geld naar de universiteiten gooien en hopen (en misschien bidden) dat er iets geniaals uit komt?
Bron: Sociale vraagstukken
De farmaceut Steven Eaton heeft 3 maanden cel gekregen voor het vervalsen van onderzoeksgegevens. Hij is daarmee de eerste Britse onderzoeker die op die gronden is veroordeeld op basis van de in 1999 ingevoerde wet op juiste labpraktijken, zo meldt BBC. Eaton had onderzoeksresultaten verzonnen bij het testen van kankermedicijnen. Hij werkte bij het Schotse filiaal van het Amerikaanse farmaceutische bedrijf Aptuit in Edinburgh. In 2009 ontdekte zijn werkgever de fraude, die in 2003 was begonnen en staakte het onderzoek waar Eaton bij was betrokken. Sheriff Michael O’Grady, een soort kantonrechter, vroeg zich af waarom een zo ervaren hoogopgeleide als Eaton zo over de schreef is gegaan. “Mijn vermogen te veroordelen is hier volledig ontoereikend. Als door uw fraude de medicijnen waren goedgekeurd, hadden patiënten schade kunnen ondervinden.” Eatons advocaat meldde dat zijn cliënt niet langer actief is in de wetenschap.
Bron: BBC
Het is mooi dat beeld van wetenschap als weg naar de waarheid, maar daar zit een hoop onbruikbare rommel tussen. Aan de universiteit van Bristol (de universiteit van wat?) heeft Kate Button met de hulp van andere onderzoekers van, onder meer, Oxford en Stanford, onderzoek gedaan naar de betrouwbaarheid van zo’n 50 wetenschappelijke neurowetenschappelijke artikelen en daar in het blad Nature verslag van gedaan. De resultaten van haar studie vielen niet mee. De meeste artikelen hebben een ‘zeggingskracht’ van maar 20%. Dat wil zeggen dat kans op het keihard aantonen van het bestudeerde effect 1 op de 5 is. Dergelijke artikelen hebben weinig wetenschappelijke waarde en vaak worden op basis van die magere onderzoeken uitspraken gedaan die meestal kant noch wal raken, zo meldt Eurekalert.
Die slechte resultaten hangen vaak samen met het lage aantal onderzochte gevallen en/of het geringe effect van het onderzochte fenomeen. Button: “Men wil de betrouwbaarheid van wetenschap verhogen. We hebben gekeken naar neurowetenschappelijke literatuur en kwamen op een kans van gemiddeld 20% dat de bestudeerde effecten ook daadwerkelijk werden waargenomen, zelfs als die effecten er wel degelijk zijn. (…) Dat betekent dat veel studies geen uitsluitsel geven over de vragen die uitgezocht werden en dat veel uitspraken op basis van de onderzoeksresultaten onjuist of onbetrouwbaar zijn.” Volgens de studie zou met kleine veranderingen met betrekking tot methodologie en transparantie al veel ten goede te keren te zijn. Zo zou betere samenwerking het probleem van de te kleine aantallen bestuurde gevallen kunnen ondervangen. Of dat strookt met de overal heersende publicatiedwang voor wetenschappelijke onderzoekers is dan wel weer de vraag.
Bron: Eurekalert