De combinatie van de zonnecel (boven) met de elektrochemische opslag (afb: Advanced Functional Materials)
Ik vroeg me af of dit echt de eerste in zijn soort is, want deze oplossing ligt zo voor de hand. Ik heb het over een zonnecel in combinatie met een opslagsysteem. Door de TU Wenen wordt dit systeem van zonnecel en opslag als een nieuw concept gepresenteerd. Lees verder
De nanostructuur van het ‘listige’ zonnecelglas (afb: ACS/Nano)
Zonnecellen zijn technisch elegante vindingen, maar ze hebben wat minpuntjes. Zo zijn ze afhankelijk van de zon(nerichting) en raken ze gaandeweg vuil. Een optimale zonnecel beweegt met de zon mee en houdt zichzelf schoon. Onderzoekers van de Koning Abdoela-universiteit in Saoedi-Arabië en van de Nationale Universiteit van Taiwan schijnen nu een nanoglas ontwikkeld te hebben dat zichzelf schoonhoudt en zonlicht uit iedere hoek op de onderliggende zonnecellen ‘kaatst’, waarmee het rendement daarvan met 5 tot 28% zou toenemen; bij langdurig gebruik zou dat zelfs 46% kunnen zijn. Lees verder
De opbouw van de ‘dubbelcel’ (perovskiet/silicium). Het perovskiet schijnt de zwarte laag te zijn (afb: F. Lang HZB)
Onderzoekers van het Helmholtz-centrum in Berlijn hebben een proces ontwikkeld om de kwetsbare perovskietlagen te bedekken met grafeen als contactmateriaal. In combinatie met silicium zou deze meerlaagse zonnecel een groter deel van het zonnespectrum omzetten in elektrische energie. Lees verder
De Immortus van EVX
Het Australische bedrijfje EVX wil een zonneauto op de markt brengen, de Immortus (wat volgens mij onsterfelijke betekent). De wagen, die belegd is met 7 m2 zonnecellen, zou geheel drijven op het licht van de zon. Het ding is vooralsnog voorbehouden aan de rijken, want moet € 330 000 gaan opbrengen. Lees verder
Bewijzen van het ‘opvoeren’ van infraroodlicht in zichtbaar licht. Links infrarood met een golflengte van 800 nm (nabij-infrarood) dat is gericht op een mengsel van cadmiumselenide en rubreen. In foto b is de bron een ir-laser met een golflengte van 980 nm. (foto:Zhiyuan Huang, UC Riverside)
Bijna twee jaar terug ging het nieuws rond dat er een zonnecel was ontwikkeld die een zo groot mogelijk deel van het zonnespectrum omzet in elektrische energie en nu schijnt dat wiel opnieuw te zijn uitgevonden. Toen de universiteit van Pennsylvania met het ‘wondermateriaal’ perovskiet. Nu, ook uit Amerika, de universiteit van Californië in Riverside en als materiaal een combinatie van nanokristallen van een anorganische halfgeleider en organische moleculen. Die combinatie ‘herstructureert’ het zonnespectrum, waardoor zowel zichtbaar als infraroodlicht kan worden omgezet in elektrische energie. Dat zou de opbrengst van de zonnecellen met eenderde vergroten. Die ‘opvoer’methode zou ook nuttig kunnen zijn bij beeldtechnieken en voor gegevensopslag, zo stellen de onderzoekers. Lees verder
De nanodraden van de Eindhovense GaP-zonnecel (foto: TU Eindhoven)
Onderzoekers van de TU Eindhoven hebben een zonnecel ontwikkeld, die geen stroom genereert maar waterststof, een zonnebrandstof cel, zou je zeggen. Het gebruikte materiaal is galliumofsfide. Nanodraadjes zouden de brandstofcel zijn een voor galliumfosfide extra hoge efficiëntie geven van 2,9%.
De e-Genius van de universiteit van Stuttgart boven de Alpen (afb: univ.v,Stuttgart)
Terwijl het ene elektrische vliegtuig, het zonnevliegtuig Solar Impulse 2, een wekenlange vlucht rond de wereld maakt, trekt het andere, de e-Genius van de universiteit van Stuttgart, de Alpen over. Toegegeven, de 320 km van Stuttgart naar Calcinate del Pesce bij het meer van Varese in Noord-Italië is heel wat minder indrukwekkend dan wat de Solar Impulse 2 presteert, maar het zou toch maar de eerste keer zijn dat een E-vliegtuig de Alpen overvliegt op een (maximale) hoogte van 4000 m. De heenreis duurde ongeveer twee uur.
Lees verder
Vanadium fungeert als elektrolyt. De zonne-energie kan worden opgeslagen in waterstofwolfraamoxide (afb: Catalysis)
Onlangs kwam uit Los Angeles het bericht dat er een zonnecel in ontwikkeling is die ook de vergaarde energie kan opslaan, of weer uit de VS, dringt het nieuws binnen dat onderzoekers van de universiteit van Texas iets soortgelijks hebben gemaakt. Een groot verschil tussen de twee oplaadbare zonnecellen is het materiaalgebruik. Los Angeles gokte op organische materialen (porfyrine en fullereen) en Texas op vanadium, titaan en wolfraam.
Lees verder
De polymeermoleculen (groen) leveren de elektronen, de fullerenen (de voetballen) bewaren ze) (afb: univ. van Californië)
Het lijkt op de ideale zonnecel, de organische zonnecel die onderzoekers van de universiteit van Californië in Los Angeles hebben beproefd. Met behulp van licht wordt niet alleen elektrische energie uit het celmateriaal (een polymeer en fullereen) ‘geslagen’, maar die energie wordt ook opgeslagen: generator en accu in een. Die energie zou daar, zonder noemenswaardig verlies, weken in kunnen worden opgeslagen. Op het ogenblik moet je de elektrische energie uit zonnecellen direct gebruiken, opslaan in aparte accu’s of terugleveren aan het stroomnet. Nu nog van dat materiaal nog een echt werkende zonnecel maken. Lees verder
Ik weet niet of het wat is, maar het Duitse technologische instituut KIT produceert meestal geen rommel. Dat instituut heeft een nieuw materiaal geconstrueerd, bestaand uit metallorgaanverbindingen, voor zonnecellen. Het materiaal is buigzaam. Volgens Christof Wöll van het instituut voor functionele grensvlakken van het KIT is er een deur geopend naar een nieuwe wereld. “Dit is het begin en we zijn nog lang niet aan het einde.” Over het rendement van de cellen hebben de onderzoekers het niet in de openbare stukken. Wel over een opmerkelijk rendement. Bluf?
Lees verder