Het ‘ozongat’ is nog steeds aanwezig (1 oktober 2010) (afb: KNMI)
Er draaien steeds meer satellieten rond de aarde en dat is niet per se goed nieuws, want die duizenden satellieten raken steeds sneller ‘versleten’. Dan worden ze afgedankt en verbranden op weg naar beneden. Dat heeft gevolgen voor de aardatmosfeer. Zo raakt de ozonlaag aangetast, die aardbewoners beschermt tegen al te agressief uv-licht. Lees verder
Gat in de ozonlaag (afb: ESA)
Volgens de Europese ruimtevaartorganisatie ESA was het gat in de ozonlaag boven Antarctica midden september zo’n 26 miljioen km2 groot, een oppervlakte zo als drie keer Brazilië. Dat zou een van de grootste afmetingen van het ozongat zijn ooit gemeten. Lees verder
Al een aantal jaren lees en hoor je over het beruchte gat in de ozonlaag, vooral, boven de Zuidpool wisselende berichten. Nu wordt weer gemeld door de groep wetenschappers die het herstel in de gaten houdt dat ‘we op de goede weg zijn’. Dat gat werd vooral veroorzaakt door drijfgassen als cfk’s. In 1987 werd in Montréal een opmerkelijk akkoord gesloten (in feite een voorloper van het Klimaatakkoord) om die drijfgassen te verbieden. Lees verder
Het gat op 15 september 2021 (afb: Copernicus)
We dachten dat we met het verbod van de drijfgassen, de cfk‘s, af waren van het maar groeiende gat in de ozonlaag, maar zover is het nog lang niet. Dat gat heeft de neiging boven de Zuidpool te ‘ademen’. Dat wordt groter en kleiner afhankelijk van het seizoen. Het gat is het grootst tussen midden september en midden oktober. Nu zou dat gat groter zijn dan het hele vasteland van Antarctica. Het is nu groter dan 75% van de ‘gaten’ die sedert 1979 zijn gemeten. Lees verder
Het gat in de ozonlaag in september 2000. Dat gat zou mede schuldig zijn aan klimaatveranderingen
De laatste jaren horen we meestal goede berichten over de ozonlaag. Het beruchte gat, veroorzaakt door (inmiddels verboden) drijfgassen, lijkt de laatste jaren steeds kleiner te worden, maar nu melden onderzoekers dat er toch weer iets mis schijnt te zijn. Dat schijnt toch vooral te liggen aan bijzondere meteorologische omstandigheden in de hoger luchtlagen. Lees verder