Auto’s verspillen niet alleen een hoop energie, grondstoffen en kostbare ruimte maar zijn ook verantwoordelijk voor meer dan een kwart (28%) uit van de mikropolymeer-vervuiling in de wereld. Een reden te meer om de auto in de ban te doen (pleit ik=as dan). Onderzoekers rond Henry Obanya van de universiteit van Portmouth (VK) vinden dat er dringend maatregelen moeten worden genomen. Lees verder
Patrijs (afb: Vogelbescherming Nederland)
Neonicotinoïden zijn veelgebruikte insecticiden in de land- en tuinbouw. Het gebruik ervan is echter zeer omstreden vanwege hun schadelijke effecten op verschillende soorten organismen. Uit een meta-analyse van zo’n vijftig studies dat die bestrijdingsmiddelen voor twaalf vogelssoorten schadelijke effecten hebben op zowel hun gedrag, gezondheid, voortplanting en overleving. Lees verder
Het evolutionaire algoritme voor moleculen zou voor vele toepassingsgebieden te gebruiken zijn (afb: Frank Glorius et. al/Cell)
Een groep onderzoekers rond Frank Glorius van de universiteit van Münster (D) heeft een (evolutionair) algoritme ontwikkeld waarmee de structuur van verbindingen is te ‘voorspellen’, maar ook de kwantummechanische of therapeutische eigenschappen van een molecuul en zelfs of die stof giftig zou kunnen zijn voor de mens. Het gebruik van het systeem zou geen bijzondere vakkennis vereisen, stellen de onderzoekers. Ze zou in feite bruikbaar zijn in combinatie met vrijwel alle chemische (moleculaire) databestanden Lees verder
Biopolymeren
Biokunststoffen vormen een alternatief voor de polymeren die uit de fossiele hoek komen. Het idee is dat ze minder slecht voor het milieu zijn en biologisch afbreekbaar, maar giftig zijn ze wel degelijk. Vooral biopolymeren die van zetmeel of cellulose worden gemaakt zitten vol met onprettige verbindingen. “Ze zijn in feite even giftig als conventionele kunststoffen”, zegt Lisa Zimmermann van de Goetheuniversiteit in Frankfurt. Hoe erg dat is moeten de onderzoeksters nog uitzoeken. Lees verder
Drie onderzoekers van de universiteit van Kansas in Lawrence – Meenakshi Mishra, Hongliang Fei en Jun Huan – hebben een rekenmethode ontwikkeld waarmee de giftigheid van een chemische verbinding is te berekenen. Giftigheid is een een relatief begrip, want afhankelijk van de dosering en de soort. In grote hoeveelheden is zelfs water giftig en wat voor de ene vogel voedsel is, is voor de ander zijn dood. Voor veel toepassingen is het handig alvorens maar één molecuul van de beoogde stof is gemaakt een schatting te maken of die stof ook in lage concentraties giftig zal zijn.
In de VS, dit bericht komt daar vandaan, zijn officieel zo’n 70 000 verschillende industriële chemicaliën aangemeld en elk jaar komen er zo’n 1000 nieuwe bij, waar zelfs niet de simpelste giftigheidstests bij worden uitgevoerd. De onderzoekers uit Kansas hebben hun rekenmethode uitgeprobeerd op 300 chemische verbindingen, waarvan de giftigheid(sgrens) bekend is. De methode zou dierproeven, nodig voor het bepalen van de giftigheid, overbodig kunnen maken, meldt Eurekalert, als de methode zijn deugdelijkheid voor de autoriteiten heeft bewezen.
De methode maakt gebruik van kwantitatieve structuuractiviteitsrelaties (Engelse afko QSAR), een methode die in de farmaceutische industrie wordt gebruikt. In deze benadering gaat het er om hoe de verschillende atomen in het molecuul met elkaar zijn verbonden en welk effect die ‘samenhang’ zou kunnen hebben op de helende werking van dat molecuul. Belangrijk is, bijvoorbeeld, de oplosbaarheid in water aangezien de processen in het lichaam zich afspelen in een waterige omgeving. De onderzoekers hebben de techniek ‘omgebogen’ naar giftigheid (in plaats van geneeskundige werkzaamheid).
Als het bericht van Eurekalert juist is, dan voorspelde de rekenmethode van de Kansasser onderzoekers twee van de drie geteste verbindingen juist. Dat is bij lange na niet voldoende om dierproeven overbodig te maken. Deze methode zou wel snel een grove schifting kunnen maken welke chemicaliën, wereldwijd zijn er zo’n 100 000 in omloop, ‘verdacht’ zijn. De onderzoekers werken nu aan een verbetering en verfijning van hun giftigheidsberekening.
Bron: Eurekalert
“Computational prediction of toxicity” in Int. J. Data Mining and Bioinformatics, 2013, 8, 338-348