Chang’e-4
Allerlei landen zijn zich aan het uitsloven om de maan te veroveren en als mensen een hemellichaam veroveren dan moet je vrezen voor zijn voortbestaan. Nu schijnt de maan een prima middel tegen die ‘verovering’ te hebben: straling. Anders dan de aarde heeft de maan geen atmosfeer, waardoor alle straling die uit de ruimte komt onbelemmerd de maanbodem bereikt. Chinese en Duitse onderzoekers zouden die nu voor het eerst een degelijk een jaar lang te hebben gemeten. Lees verder
Mensen op Mars? (afb: Mars One)
“Verblijf in de ruimte heeft permanente gevolgen voor mensen die we niet begrijpen”, zegt neuroradiologe Donna Roberts van de medische universiteit van Zuid-Carolina (VS). Zij en haar medeonderzoekers hebben daartoe hersens van ruimtevaarders onderzocht met behulp van de magenetische-resonantie-techniek mri, waaruit bleek dat vooral het motorische deel van de hersens de gevolgen ondervindt. Lees verder
De gebroeders Kelly: links ‘aardbewoner’ Mark, rechts ‘ruimtebewoner’ Scott (afb: NASA)
Mars moet veroverd worden en overal zijn organisaties en mensen druk in de weer om die eerste echte sprong in de ruimte te maken (de maan tel ik niet mee, die ligt vlakbij). Er is al gespeculeerd over allerlei ongemakken die de Marsreizigers zullen ervaren, waaronder veranderingen van het genoom door ruimtestraling. Er is nu een eerste bescheiden resultaat van beschikbaar dat er op wijst dat het DNA in de ruimte verandert. Proefpersonen waren de tweelingbroertjes Scott. Ruimtevaarder Scott Kelly heeft 540 dagen in het internationale ruimtestation gezeten, zijn broer Mark slechts 54 dagen verdeeld over verschillende vluchten. Het lijkt er vooralsnog op dat de veranderingen niet blijvend zijn, maar de onderzochte groep is wel piepklein. Lees verder
Een mens is niet geschikt om langdurig in te ruimte te vertoeven. Hij/zij bestaat voor een groot deel uit water en als de zwaartekracht wegvalt, dan stijgt het naar zijn/haar hoofd. Je kop zwelt op, de druk op je borst neemt toe en weefsel in je benen sterft af. Ook je bot houdt het voor gezien, want niet langer nodig: zo’n 1 tot 2% per maand. Daar is met oefeningen wel wat aan te doen. Ook zou je door het ruimteschip te laten draaien een kunstmatige zwaartekracht kunnen creëren, maar dat geeft weer andere problemen. In 2009 ontdekte ruimtevaarder Michael Barratt, arts van opleiding, dat hij in de ruimte verziend werd. Een verblijf in de ruimte had, zo bleek, ook effect op de vorm van de oogbol. Dan hebben we het nog niet eens over de straling gehad, waaraan ruimtevaarders bloot staan tijdens hun reis of over de psychische problemen die een maandenlange of zelfs jarenlange reis met zich mee zouden brengen. Vier van de zes kosmonauten die, bij wijze van oefening, 17 maanden in een nepruimtevaartuig werden opgesloten ontwikkelden stoornissen. In het algemeen werden de zes gaandeweg de ‘reis’ steeds luier en zonder twijfel zal ook de onderlinge wrijving gegroeid zijn, met alles wat daarbij komt kijken.
Toch heeft dat vooruitzicht als ook het feit dat geen terugkeer meer mogelijk is, duizenden mensen er niet van weerhouden zich voor de eerste Marsreis met Mars One op te geven. Is de mens een groter soort lemming of is door die ondernemingszin de mensheid gekomen waar die nu is (wat overiegsn ook niet onverdeeld positief is)?
Bron: New York Times